Lizak [OmoiSaku]

Wreszcie kobieta, którą naprawdę mógł mieć i co zrobił? Och, to nic, po prostu zadał jej szybkie kopnięcie w brzuch, to wszystko.

TO OPOWIADANIE NIE NALEŻY DO MNIE. TO TYLKO TŁUMACZENIE. 

Link do oryginału: Lollipop

Autor oryginału: Chibi - Ra - Chan

Opis autora: Omoi nigdy nie zrozumie kobiet, wszystkie były szalone. Szczególnie słodkie, różowowłose kunoichi z Wioski Liścia, które mają dziwne poczucie lojalności

Lollipop

Omoi musiał przyznać, że jego pierwsza wizyta w Konohagakure była ogromnym niepowodzeniem. 

W głowie miał to wszystko doskonale zaplanowane; wślizgnij się do wioski, uzyskaj informacje o tym bachorze Sasuke, pomścij swojego mistrza, podbij do kilku ładnych dziewcząt, wypomnij to Karui i wróć do Kumo. 

Oczywiście nic nie poszło tak gładko, jak się spodziewał. Nie pomyślał o tym, że wioska będzie zrujnowana, ani że wybrano nowego Hokage. 

Shinobi Kumo poczuł się oszukany, naprawdę. Przybył do tej wioski, spodziewając się, że zobaczy cycatą blondynkę Hokage, a zamiast tego musiał sobie poradzić ze starym pierdem, którego większość lewej strony ciała była zabandażowana i zniszczona. 

Wygląda na to,że w Konoha jeszcze długo nie nastaną dobre czasy. W ogóle, cała ta wioska była zacofana. Był pewien, że nigdy nie zrozumie jej shinobi.

Serio, jaka wioska chroni dezerterów? Idioci, wszędzie idioci. Zrujnowali jego wspaniale przemyślany plan, a on nienawidził, gdy jego plany są niszczone. To sprawiało, że martwił się bardziej niż zwykle. 

Chciał tylko poznać jakieś dziewczyny, czy prosił o zbyt wiele? 

Poznałeś już jedną uroczą kunoichi, pamiętasz? pomyślał pomimo swojego kwaśnego nastroju. 

Och tak, doskonale pamiętał. Była zupełnie inna niż te, do których był przyzwyczajony w domu. W Kumo dziewczęta miały tendencję do pomiatania innymi jak Karui i wyglądały raczej zwyczajnie, bez egzotyki, bez smaku. Z pewnością nie miały tak jasnych, wyrazistych oczu ani pastelowych włosów. 

Wreszcie kobieta, którą naprawdę mógł mieć i co zrobił? Och, to nic, po prostu zadał jej szybkie kopnięcie w brzuch, to wszystko. 

A teraz utknął, szukając gównianych informacji, podczas gdy jego koledzy z drużyny zaczęli mieszać się z mieszkańcami. Wszystkie przydatne informacje zostały prawdopodobnie zgubione po nalocie Akatsuki, a Samui będzie musiała zadowolić tymi bzdetami, które zebrał do tej pory. Zawalił to zadanie. 

- Spokojnie Omoi, spokojnie. - mruknął do siebie, waląc głową w stół pełen zwojów o Uchiha. To oficjalnie najgorsza podróż w historii, pomyślał ponuro. 

- Wiesz, że to zabija komórki mózgowe, nie wspominając o tym, że jest po prostu głupie. - zabrzmiał głos przy wejściu do namiotu. Omoi obejrzał się przez ramię i przewrócił oczami. O wilku mowa. 

Stojąca przed prowizorycznym namiotem “biblioteki” różowowłosa dziewczyna wyglądała na lekko zirytowaną. Nie wydawała się zachwycona jego obecnością, ale z drugiej strony on też nie był z tego powodu szczęśliwy, nawet jeśli była urocza. 

- Myślałem, że nie pomożesz nam znaleźć informacji o Uchiha - powiedział, nonszalancko wykręcając w ustach prawie skończonego lizaka.

Gdzie do diabła była Samui lub Karui, kiedy ich potrzebował? Cholerne kobiety, nigdy ich nie ma, kiedy są potrzebne. 

Dziewczyna prychnęła i podeszła do stolika, przy którym siedział, podnosząc zwój i czytając kilka linijek, po czym odrzuciła go z niesmakiem. 

- Nie pomagam ci.

- Więc dlaczego tu jesteś?

Kunoichi westchnęła i oparła się o stół. Omoi tylko dzięki sile woli nie spojrzał na podwiniętą spódniczkę. Okej, więc może zerknął, ale był facetem, jaki facet by nie spojrzał? Różowowłosa dziewczyna ściągnęła materiał do dołu i zaczęła wyjaśniać, pomimo jego niemal lubieżnego zachowania.

- Nowy Hokage - przewróciła oczami - mówię o nim lekceważąco, bo Godaime jeszcze nie zmarła, więc Danzo nie ma do tego tytułu prawa - Omoi parsknął, podczas gdy dziewczyna zbladła, zdając sobie sprawę, że prawdopodobnie powiedziała mu za dużo. Zakaszlała i usiadła na samym skraju niskiego stołu, patrząc na asortyment zwojów, które znalazł.

- Hmm, poza tym, wydaje mu się, że jeśli byłam uczennicą Tsunade-Shishou, to jestem jego osobistą służącą. Nie jestem. 

Była więc uczennicą Hokage. Nieźle. 

- Tak czy inaczej, wysłał mnie tutaj, żebym pomogła ci uzyskać informacje na temat Sasuke. Marne szanse, bez obrazy.

Omoi wzruszył ramionami.

- Nic nie znalazłem. 

W namiocie panowała cisza. 

- Wiesz, te zwoje nic ci nie powiedzą. Te najważniejsze są przechowywane w wieży Hokage i wątpię, żeby Danzo je oddał. 

Blondyn poczuł nagłą ochotę na uderzenie głową w stół. 

- Dobrze wiedzieć. 

Nie miał zamiaru nadal szukać w nic niewartych zwojach, więc zrezygnował z lektury, zwracając uwagę na egzotyczną (przynajmniej dla niego) dziewczynę, która wciąż siedziała na krawędzi stołu.

- Więc o co chodzi? Uchiha jest twoim chłopakiem czy coś takiego? To, co opuściło jej usta, przypominało połączenie parsknięcia i kaszlu. 

- Raczej nie. Zostawił mnie na ławce w parku, kiedy mieliśmy dwanaście lat. 

Omoi wyczuł w tych słowach odrobinę urazy. 

- Więc dlaczego go chronisz? Wydaje się sukinsynem. 

Uśmiechnęła się, słysząc tę obrazę. 

- Jest jednym z moich drogocennych przyjaciół, ale to nie rekompensuje tego, co zrobił twojemu mistrzowi. To było okropne. - spojrzała mu w oczy, a Omoi przyłapał ją na słuchaniu każdej sylaby. - ...i w jego imieniu bardzo przepraszam. Sasuke… - zawahała się na chwilę, jakby próbowała wymyślić, co mu powiedzieć. - Sasuke ma pewne problemy. A ostatnio zachowywał się jak bachor, nawet ja mogę to przyznać, ale po prostu nie mogę go zdradzić. Drań czy nie. - wzruszył ramionami ze znużeniem. 

Przygnębiony Omoi przeczesał palcami włosy, wzdychając. Jej irytujący blond przyjaciel powiedział to samo, nawet po tym, jak Karui zrobiła z niego chodzące gówno. Taka lojalność wobec kogoś, kto ich skrzywdził, była głupia, ale w pewien sposób godna podziwu. Był najbardziej emocjonalnym ninja, którego kiedykolwiek spotkał. I dlatego był tak interesujący. 

Młody ninja Kumo był zafascynowany mnóstwem emocji migoczących w jej jasnozielonych oczach. Gniew, litość, smutek i wreszcie rezonans. Zastanawiał się, ile emocji może mieć w swoim spojrzeniu jedna osoba. Najwyraźniej dużo. 

Mimo to, nigdy nie zrozumie shinobi z Kohony, wszyscy byli zbyt dziwni. 

- Wiesz, jesteś całkiem słodka, kiedy jesteś zdezorientowana - wypuścił powietrze,zmieniając ten napięty temat. - Jak masz na imię? 

Uśmiechnął się, gdy zobaczył, jak wytrącił ją z równowagi a na jej blade policzki pokrywają się różowym odcieniem, pasującym do jej włosów. 

- Uch...jestem Sakura. Haruno Sakura. I dziękuję za komplement...chyba. 

Sakura, pomyślał. Cóż, z pewnością pasuje. Skinął głową i wyciągnął dwa nowe lizaki z jednej z wielu kieszeni kamizelki. Wsunął jednego do ust, uśmiechając się, mając nadzieję, że seksownie, a drugiego wyciągnął w jej stronę. 

Sakura spojrzała na niego z wahaniem. 

- Zawsze mówiono mi, żeby nie brać cukierków od nieznajomych.Niemniej jednak wzięła go i włożyła do ust, a jej oczy rozjaśniły się na smak lizaka,

- Pyszne. 

Uśmiechnął się. Och, już ją ma. - Więc nie bądźmy nieznajomymi. Jestem Omoi z Kumogakure i ja.. - przerwał mu przenikliwy wrzask, po którym wkrótce jego członkowie drużyny weszli do namiotu. 

Samui jak zwykle wyglądała na znudzoną, ale uniosła brew na widok siedzącego na stole ucznia Hokage, rozmawiającego z jednym z jej kolegów z drużyny. 

- Tsk, tsk, tsk, bratanie się z obcym ninja? Kiedy powinieneś prowadzić badania?Dlaczego nie jestem zaskoczona?

- Omoi! Przestań flirtować przez dziesięć sekund i chodź, mamy już pozwolenie na powrót do Kumo! - krzyknęła Karui z rękami na biodrach w uniwersalnej pozie kobiecego podrażnienia. Opalona kunoichi zauważyła wtedy lizaka w ustach Sakury i parsknęła. - Patrz, Samui, dał jej swojego lizaka. Nawet z nami nie chce się nimi dzielić.

- Spakuj się, kochasiu, podróż do domu będzie długa - powiedziała, a następnie zwróciła swoje wąskie oczy na różowowłosą - Weź sobie moją radę do serca, dzieciaku, odpuść go sobie, póki jeszcze możesz, jest zbyt kłopotliwy.

Omoi jęknął i zwalczył zawstydzony rumieniec, podczas gdy Sakura szeroko się uśmiechnęła. Lizak sprawił, że jej policzek wybrzuszył się w ujmujący sposób. 

Sakura roześmiała się w końcu spokojnie - Dalej Omoi - podobał mu się sposób, w jaki wymawiała jego imię - Nie chciałabym, żebyś miał przeze mnie kłopoty. 

Przewrócił oczami - Karui mówi dużo, ale jest po prostu zazdrosna. 

- OMOI, IDZIEMY!

 Cholerne kobiety, zawsze rujnujące mu jego chwile. 

- Tak, tak, idę - wstał, otrzepując swój mundur - Cóż, muszę iść. 

- Wiem, słyszałam - Sakura wstała, przyciskając jakieś papiery do piersi - Nawiasem mówiąc, dziękuję za lizaka, słyszałam, że nie rozdajesz ich nikomu. Myślę, że pochlebia mi to - zażartowała nadal rozbawiona. 

Omoi również się uśmiechnął

- Nie robię tego, ale nie był to dla mnie problem. Cóż, do następnego razu - wyjmując lizaka z ust, pochylił się i szybko pocałował ją w policzek. Patrzył, jak jej twarz płonie, oczy rozszerzają się a usta się otwierają. Chichocząc, zamknął jej usta, po czym podszedł do wyjścia z namiotu i pomachał. 

- Pa, Sakura!

Dumny z siebie poszedł do bram Konohy. 

- Omoi, nie mogę uwierzyć, że marnujesz swój czas na misji na flirtowanie z dziewczyną o dziwacznych włosach - zaskomlała Kamui. 

Omoi wzruszył ramionami - Jej włosy nie są dziwaczne. Jesteś po prostu zazdrosna, ponieważ jedynym facetem, z którym miałaś do czynienia, był Naruto. 

- Odszczekaj to, palancie!

- Proszę, czy wasza dwójka może się zamknąć na co najmniej połowę podróży? - zapytała nieoczekiwanie Samui. 

Omoi odpuścił sobie i sprawił, że resztę podróży do granicy spędzili w ciszy. 

Wyszło na to, że ta podróż nie była kompletnym niepowodzeniem i miał wrażenie, że wkrótce znów zobaczy Sakurę. 

Miał taką nadzieję. 

Bardzo, ale to bardzo przepraszam za to formatowanie. Robiłam już wszystko, co mogłam. Teoretycznie spóźniłam się z tą notką, ale w praktyce, tekst miałam przetłumaczony o 23. Och, bloggerze, jak ja Cię kocham.