2.2. Twoja dziewczyna, Moja dziewczyna, Nasza dziewczyna

Ale chodzi o to, że…cóż, dzielny medyk nieco obawiał się o to, co ją czeka. Będzie musiała zmierzyć się z Itachim. I myślała tylko o czasach, w których słyszała wielu nieustraszonych, wysokich rangą oficerów z innych krajów Shinobi, którzy doradzali swoim podwładnym, aby uciekali, jeśli kiedykolwiek wykryją jego obecność i nigdy nie podejmowali z nim walki.  Nazywali to „Uciekaj na widok”. I każdy z krajów Shinobi to posiadał.

OPOWIADANIE NIE NALEŻY DO MNIE. JEST TO TYLKO JEGO TŁUMACZENIE!

Autor: Nadine25

Tytuł oryginału: Your Girlfriend, My Girlfriend, Our Girlfriend

Link do oryginału: [LINK]

Opis autora: Naruto umawia się z mdlejącą Hinatą, Sasuke chce dziewczynę, Sakura podejmuje się niemożliwego do wykonania zadania, a Itachi jest bardzo opiekuńczy w stosunku do swojego młodszego brata. I wszyscy modlą się, aby Itachi nie zabił Sakury.

 

Rozdział 2

- Moja miłość do Ciebie płonie ciepłem tysiąca słońc, świecąc jasno w południe w szczególnie gorący letni dzień na początku sierpnia.

- Ehm, to miłe.

- Moja miłość do Ciebie jest energiczną falą przypływową, zmiatającą wszystko, pozostawiając jedynie lasy nieświadomości i słodyczy, którą jesteś.

- Okej?

- Moja miłość do Ciebie to trzęsienie ziemi, które wstrząsnęło samym rdzeniem moich przekonań i sprawiło, że wszystko upadło na kolana, gdy stanęło w obliczu siły i czystości twojej przytłaczającej młodzieńczej obecności. Moja miłość do Ciebie to tajfun…

- Rozumiem Lee, jestem klęską żywiołową - Sakura zakończyła za niego, czując się wyczerpana.

Jedyną ważną rzeczą dla niego było obsypywanie ją dziwnymi komplementami (lub obelgami, nigdy tak naprawdę nie mogła zorientować się, co to było przez uśmiech, który zawsze zdobił jego twarz) i częstego, jeśli nie zbyt częstego używania słowa „miłość”. Było to nawet śmieszne, kiedy spędzali czas z przyjaciółmi: zupełnie inaczej, kiedy radosna masa zieleni atakowała ją na środku ulicy i zaczynała obrzucać ją dziwnymi słowami, kiedy ludzie wokół uważnie im się przyglądali.

- Rzeczywiście jesteś - zgodził się Lee – Jesteś katastrofą miłosną, młodzieńczym kataklizmem.

- To… - zaczęła, nie wiedząc, jak dokończyć zdanie.

- Okropne - skończyła ze szczerością.

Żebracy nie mogą wybierać, pomyślała w duchu. 

Tak okropne, jednak przecież to nie tak,  że masz chłopaka lub kogokolwiek innego, aby Cię komplementował.

- Świecące słońce naszej miłości ograbiło mnie z mojej racjonalności. Świeci tak jasno, że wszyscy musieli zasłaniać oczy. Ale nawet wtedy światło ich dopadło. A teraz są ślepi.

- Ślepi? – powtórzyła, marszcząc brwi – Wszyscy są ślepi?

- Rzeczywiście są - zgodził się szczęśliwie, gdy wreszcie wydawała się poświęcać mu uwagę.

- To nie jest dobre, Lee – powiedziała prawie go upominając.

- Wszystko w porządku: teraz, gdy są ślepi, nie widzą okrucieństwa rzeczywistości – zatrzymał się, a jego okrągłe oczy uniosły się. - Och, nie mogę uwierzyć, że mój piękny kwiat Sakury zostawił mnie dla mojego arcy rywala – zapłakał.

Sakura zatrzymała się na chwilę, w końcu składając wszystko w całość.

- Och, masz na myśli Sasuke? Myślałam, że to Naruto był twoim arcy rywalem.

Mężczyzna podrapał się po głowie.

- Czy nie mogę mieć dwóch arcy rywali? – zapytał, nie do końca pewien, jakie zasady obowiązują w tym przypadku.

- Nie całkiem - zaczęła pouczająco Sakura. - Przynajmniej nie Sasuke, ponieważ Sasuke jest rywalem Naruto: a to oznacza, że jest rywalem twojego rywala, co czyni go twoim przyjacielem. Więc jeśli spojrzysz na to poprawnie: obecnie umawiam się z twoim przyjacielem – zakończyła, dziękując niebiosom za niesamowitą zdolność rozumowania z idiotami. To jedna z niewielu zalet posiadania Naruto jako najlepszego przyjaciela.

- O - powiedział trochę oszołomiony - Cóż... w takim razie em…ehm...Gratulacje, Sakura-chan - oznajmił, całkowicie spłoszony.

- Dziękuję bardzo, Lee – odpowiedziała radośnie, czując się nieco winna za oszukiwanie niewinnego mężczyzny - Do zobaczenia.

- Do zobaczenia, mój młodzieńczy kwiatku Sakury – powiedział, machając do niej z podnieceniem.

Sakura odeszła z lekkim uśmiechem na twarzy. Szybko jednak zniknął, gdy pojęła, że wszyscy zdawali się wiedzieć o jej „związku” z Sasuke zaledwie jeden dzień po jego „zawarciu”. Wydaje się, że to właśnie dostaję się w zamian za głośne usta Naruto.

         Sakura westchnęła.

To nie tak, że nie chciała pomóc Sasuke, bo naprawdę chciała to zrobić. Mocno wierzyła, że należy mu pozwolić umawiać się z kimkolwiek chce i kiedy chce, bez zdominowania przez kogoś jego życia.

Ale chodzi o to, że…cóż, dzielny medyk nieco obawiał się o to, co ją czeka. Będzie musiała zmierzyć się z Itachim. I myślała tylko o czasach, w których słyszała wielu nieustraszonych, wysokich rangą oficerów z innych krajów Shinobi, którzy doradzali swoim podwładnym, aby uciekali, jeśli kiedykolwiek wykryją jego obecność i nigdy nie podejmowali z nim walki.  Nazywali to „Uciekaj na widok”. I każdy z krajów Shinobi to posiadał.

Nawet shinobim z Konohy doradzano, aby całkowicie unikali kontaktu z przywódcą ANBU. Był zabójczy i poza rodziną, zespołem i kilkoma wybranymi: nikt nigdy nie odważył się do niego zbliżyć.

Sama Sakura, która jest jednym z najbliższych przyjaciół Sasuke, nigdy nie wypowiedziała więcej niż dwóch słów do tego mężczyzny. Zawsze wychodził lub odchodził, kiedy przychodziła do ich domu. I zawsze otwierała usta, żeby się przywitać i patrzeć, jak wychodzi, nawet go nie słysząc. Na początku była nim zahipnotyzowana. Fascynowała ją nawet jego nastoletnia hormonalność, ciemna aura i niesprawiedliwy wygląd. Ale wkrótce zdała sobie sprawę, że chociaż Sasuke nie był dla niej odpowiedni (fakt, zdała sobie z tego sprawę wiele lat temu): Itachi był poza jej zasięgiem. Właściwie, był poza zasięgiem wszystkich, a nikt przy zdrowych zmysłach nie próbował sprawdzać jego stoickiej cierpliwości i poddać się lodowatemu gniewowi.

Jednak istniała grupa kobiet, która miała skłonności samobójcze, a Itachi mógł je zabijać, torturować i gwałcić umysłowo. Szkoda, że to właśnie dziewczyny Sasuke były poddawane temu morderczemu traktowaniu.

Ona po prostu przykleiła sobie na czole wielką dziesiątkę, a teraz zastanawiała się, co do cholery ją do tego zmusiło.

To dlatego, że nie masz chłopaka ani nadziei na zdobycie go, więc jesteś na tyle zdesperowana, by zaakceptować fałszywy związek z facetem, którego nie kochasz. Wewnętrzna Sakura znów wróciła.

Oczy Sakury rozszerzyły się.

Nie, to nie tak – ryknęła – właśnie próbuję pomóc mojemu przyjacielowi.

Jaaaasne – zaśmiała się Wewnętrzna.

Oczywiście – nadeszła sarkastyczna odpowiedź, której towarzyszyło wzruszenie ramion.

I wtedy, gdy Sakura rozważała brutalne morderstwo, ktoś inny najwidoczniej podzielał ten sam tok myślenia i znikąd rzuciła się na nią fala kunai.

- O nie – powiedziała Sakura znudzonym głosem/powitała się po uniknięciu wszystkich narzędzi. To nie tak, że tego nie przewidziała.

- CZOŁO – pisnęła blondynka z szalonym wyrazem w oczach.

- Zabiję Cię – ryknęła Ino.

Sakura wpatrywała się przed siebie, blokując atak Yamanaki.

- Nie umawiam się z nim naprawdę – powiedziała rzeczowo różowowłosa. Wszyscy wiedzieli, że blondynka jest szaleńczo zakochana w Sasuke. Tylko dlatego, że powiedziała o tym wszystkim, łącznie z Uchihą.  A Sakura doszła do wniosku, że wiedza, że się z nim spotyka, doprowadzi ją do szaleństwa.

Ona po prostu jest świruską - poprawiła Wewnętrzna.

- Nie okłamuj mnie, wielkie czoło – oświadczyła maniakalnie Ino, a kiedy zdała sobie sprawę, że nie ma absolutnie żadnych szans na trafienie Sakury, zdecydowała się na zmianę taktyki.

Więc postanowiła posłać jej swoje najlepsze oskarżające spojrzenie.

- Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami – powiedziała, próbując udawać nieszczęśliwą.

Sakura powstrzymała się od przewrócenia oczami.

- Ostatnim razem, kiedy zasugerowałam, że jesteśmy przyjaciółkami, powiedziałaś, że drzwi twojej przyjaźni nie są wystarczająco szerokie, aby zmieściło się w nich moje czoło - przypomniała jej.

Ino wyglądała na zamyśloną.

- Cóż, masz okropne czoło – powiedziała rzeczowo, nie mogąc się powstrzymać.

Sakura uniosła brew.

Oczy Ino zalśniły z szaleństwa.

- Och, daj spokój, przecież powiedziałam, że nie umawiam się z nim tak naprawdę.

Blondynka odrzuciła swoje włosy do tyłu.

Szalone oczy – śpiewała Wewnętrza. - za chwilę zostaniesz zamordowana – dodała z radością.

Jeśli ja umrę, to ty też, idiotko – zauważyła Sakura.

Co? – nastąpiła chwila ciszy. – Nie, nie, nie. Tego nie było w umowie - Wewnętrzna zaczynała się denerwować.

- Naprawdę? - głos Ino brzmiał na obłąkany, gdy robiła krok w kierunku swojej najlepszej przyjaciółki - Bo całe miasto o tym gada.

Powiedz jej prawdę. Powiedz jej prawdę TERAZ - rozkazała Wewnętrzna Sakura, machając przed sobą rękami jak szalona. Jestem za młoda, by umrzeć…powiedz jej! A przynajmniej zapytaj, czy może Cię zabić tylko trochę, tak, żebym ja mogła żyć.

Sakura przewróciła oczami.

- Słuchaj Ino, ja naprawdę nie jestem…

- Nie lekceważ tego, na co mnie stać, billboardzie – ryknęła Ino, robiąc kolejny krok do przodu.

Sakura wachlowała się dłonią. - Nie, uwierz mi- powiedziała szczerze. -Mogę z łatwością wyobrazić sobie, jak głaszczesz kota i śmiejesz się maniakalnie. Mówię tylko, że zanim mnie zabijesz, to powinnaś mnie wysłuchać...

I zaczęła opowiadać, jak zaakceptowała prośbę Sasuke, aby spróbować odciągnąć Itachiego od jego pleców.

- Więc tak naprawdę z nim nie jesteś? – doszła do wniosku Ino.

- Nie! – krzyknęła wyczerpana Sakura.

- No cóż, co ja sobie myślałam - blondynka uśmiechnęła się, szczerząc zęby. - Nigdy nie wybrałby kogoś takiego jak ty, zamiast kogoś takiego jak ja - zadeklarowała, bawiąc się uwodzicielsko włosami.

- TY… - Sakura rozpoczynała już atak na irytującą blondynkę, ale przerwał jej psotny błysk w oczach dziewczyny.

- Och, jakie to jest świetne - zadeklarowała Ino.

- Co jest świetne? – zapytała Sakura znudzonym tenorem. Nie zdarzyło się przecież NIC dobrego, by blondynka się uśmiechała.

- Ten plan Sasuke jest świetny.

- Powiedz mi dokładnie, dlaczego? – zapytała, unosząc brew.

- Ponieważ to może zadziałać z korzyścią dla mnie – oświadczyła Ino, po czym odpowiedziała na niewypowiedziane pytanie Sakury. - Jeśli ten plan się powiedzie, możesz ściągnąć Itachiego z pleców Sasuke-kun, a potem będę mogła robić z nim wszystko, co chcę.

- Nie jestem pewna czy ten plan ściągnie Itachiego-san z Sasuke…

- Oczywiście, że tak! Prawdopodobnie Cię zabije i zostanie osądzony za morderstwo, pozostawiając Sasuke w żałobie, a wtedy wpadam ja, aby go pocieszyć - powiedziała blondynka z okropnie niesympatycznym uśmiechem.

Sakura drgnęła.

- Poza tym wszystkim, co jest nie tak z tym stwierdzeniem: nie sądzisz, że Sasuke będzie również opłakiwał mnie? Byłabym martwa, wiesz – zaoferowała.

- Oczywiście, że tak – powiedziała kpiąco Ino.

- Dlaczego ty…

- Więc jaki jest następny krok? - zapytała blondynka, po raz kolejny przerywając tyradę Sakury.

- Mam wpaść dziś do nich na kolację - odpowiedziała nieco nieśmiały m głosem.

- Och, cóż za niesamowity plan - oświadczyła podekscytowana Ino - Ale oczywiście nie oczekiwałabym niczego od mojego Sasuke-kun

- Więc myślisz, że to zadziała? – zapytała z nadzieją Sakura.

- Oczywiście, że zadziała - przerwała na chwilę. – Jesteś tak bardzo martwa - skończyła z szerokim uśmiechem.

- Zabijanie mnie nie jest rzeczą dobrą, ŚWINIO

- Dobry Boże, Czoło, nawet nie słuchasz, kiedy mówię. Powiedziałam tylko, że jeśli umrzesz, dostanę Sasuke-kun. Czyż to nie wspaniałe?

Blada jak ściana Sakura odeszła.

~0~

 

      - Co powiedziałeś, kochanie? – zapytała matriarcha Uchiha z matczynym uśmiechem.

Sasuke, który siedział przy stole naprzeciwko niej, wyglądał na zupełnie zrelaksowanego, powtarzając się, tym razem głośniej dla swojego brata, który właśnie się przysiadł, aby usłyszał.

- Powiedziałem mamo, że potrzebuję, abyś zorganizowała dziś dodatkowe miejsce na kolację - powiedział monotonnie, rzucając ukradkowe spojrzenie swojemu bratu, który najwyraźniej nie zwracał uwagi na toczącą się rozmowę.

- Och, ale twój ojciec nie wróci jeszcze przez tydzień, mój drogi.

- To nie dla ojca.

- Och, więc Naruto przychodzi na obiad?

- Nie całkiem.

- Więc kogo oczekujemy, kochanie?

- Mojej nowej dziewczyny.

- O.

Och, mam ogromną ochotę dodać tutaj jakąś OC.

Shisui zasługuje tutaj na kobietę, taką jaka była moja Shana… Właściwie, Shisui po prostu jest mój, ugh.

Poza tym, za jakiś czas pojawi się pierwsza jednopartówka! Jestem bardzo podekscytowana, bo moim skromnym zdaniem jest ona wspaniała!

Buziaki ♥