1.1. Wyjście z Pustki

Sasori widział już przerażenie na ich twarzach, gdy zdali sobie sprawę, że skrzywdzili - nie, zamordowali – swoją koleżankę z drużyny na jeden z najstraszniejszych możliwych sposobów. Spojrzał na osobę, która najprawdopodobniej będzie jego jedynym towarzyszem w tym niekończącym się zapomnieniu. Może to nie było takie złe. Wcześniej miał do niej pretensje, ale już dawno doszedł do wniosku, że tak widocznie musiało się stać. Shinobi byli narzędziami do wykonywania misji i musiał przyznać, że jego śmierć nie była całkowicie jej winą.

 OPOWIADANIE NIE NALEŻY DO MNIE. JEST TO TYLKO JEGO

TŁUMACZENIE

Autor: writer168

Tytuł oryginału: Stumble

Link do oryginału: [LINK]

Opis autorki: Sakura chciała umrzeć. Sasori nie miał nic przeciwko pozostaniu martwym. Ale wydawało się, że los miał dla nich inne plany, ponieważ kiedy budzą się młodsi, z krwią pulsującą w żyłach, muszą pamiętać, jak żyć. 

 

Rozdział 1 - Wyjście z Pustki

 

    Sakura otworzyła oczy na niebiesko - srebrne niebo.

    - Och? Myślałem, że wytrzymasz trochę dłużej – zadumał się wyniosły głos. Sakura usiadła krzywiąc się, potarła tył głowy i zerknęła na otoczenie. W końcu jej wzrok padł na osobę, która ją powitała. Zmarszczyła brwi, gdy powoli układała sobie w głowie, co dokładnie się wydarzyło.

    SAKURA-CHAN!

  „Sa…Sakura? Nie…nie…NIE! SAKURA! Obudź się - przepraszam! Nie chciałem…ja…”

   Kiedy wreszcie zrozumiała, oczekiwała na ciężkie uczucie w dole brzucha. Zamiast tego miała wrażenie, że z jej ramion został zdjęty cały ciężar. Poczuła, że ukończyła swoją misję i teraz nie musi już nic robić. Zanim westchnienie wydostało się z jej ust, na jej twarzy pojawił się uśmiech.

   - To zaszczyt słyszeć to od Ciebie – wyszeptała. – Gdzie dokładnie jesteśmy, Sasori – san?

   Zaśmiał się ze swojego miejsca obok niej i wskazał na odcienie kolorów, które płynęły swobodnie wokół nich.

   - To jest Pustka. Ludzie przychodzą tutaj, gdy nie mogą przejść dalej – powiedział. Sakura rzuciła mu zdziwione spojrzenie.

    - Więc czyściec?

  - Niezupełnie. Czyściec to miejsce, w którym ludzie odpokutowują za swoje grzechy przed pójściem do nieba. Pustka nie jest żadnym z nich. Powiedziałbym, że jest tym samym co czyściec, ale my nigdzie się nie wybieramy. To jest nasz ostateczny cel, ale nie wierz mi na słowo. To bardziej teoria niż fakt - kontynuował. Przyciągnęła nogi do piersi i oparła brodę na kolanach.

    - Wierzę Ci. W końcu musiałeś mieć dużo czasu na przemyślenia.

    Przez chwilę milczała.

    - …ile masz lat? – zapytał Sasori.

    - Dwadzieścia trzy.

    Odwrócił od niej głowę i skrzywił się. Naprawdę spodziewał się, że będzie żyła znacznie dłużej niż zaledwie osiem lat po jego śmierci. Wiele przed sobą miała, kiedy spotkali się po raz pierwszy. Haruno Sakura była wyjątkowo silną kunoichi o wielkim potencjale. W ciągu swoich ostatnich sekund życia wiedział, że pewnego dnia będzie taka jak Tsunade.

    Najwyraźniej się mylił.

   - To była Czwarta Wielka Wojna Shinobi. Szalała przez siedem lat. Ludzie umierali, wioski były niszczone i nikt nie miał nadziei – zaczęła. Jej oczy stały się niesamowicie odległe – Wielu moich przyjaciół już zmarło. Neji, Ino, Choji, Lee… byłam głównym medykiem na polu bitwy. W namiotach gromadziło się tyle ciał, że co tydzień powiększaliśmy obóz. To znaczy, do czasu, kiedy został on zbombardowany. Byłam jedyną, która to przeżyła.

    Przebywanie w Pustce przez lata dało Sasoriemu zbyt dużo czasu na myślenie. Dzięki temu miał okazję zastanowić się nad każdą decyzją, jaką kiedykolwiek podjął i każdą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił. Kiedy minęły trzy ziemskie lata, zdał sobie sprawę ze wszystkich swoich błędów: nie wybaczył babci, zabił Komushi, zamienił się w lalkę, tworzył ludzkie kukiełki… Było tego znacznie więcej, ale te cztery były absolutnie najgorszymi rzeczami.

    Sakura kontynuowała swoją historię.

    – I stało się to dopiero po drugim roku bitwy. Zrobiłam wszystko, co mogłam, ale w piątym roku zrezygnowałam ze wszelkiej nadziei na zakończenie wojny, jednak nadal wykonywałam swoją pracę. Zapach zwłok stał się umową na całą dobę, ludzie nadal umierali…Po prostu nie mogłam już znaleźć do tego serca. W siódmym roku wszystko wyglądało niewiarygodnie jasno. Po raz pierwszy od dwóch lat szukałam Naruto i znalazłam go walczącego z Sasuke na śmierć i życie. Naruto był przyszłością Konohy…nie mogłam pozwolić mu umrzeć. Wskoczyłam między nich.

    Postukała się w pierś, a potem w brzuch.

    - Rasengan w brzuch, chidori w serce.

   Sasori widział już przerażenie na ich twarzach, gdy zdali sobie sprawę, że skrzywdzili - nie, zamordowali – swoją koleżankę z drużyny na jeden z najstraszniejszych możliwych sposobów. Spojrzał na osobę, która najprawdopodobniej będzie jego jedynym towarzyszem w tym niekończącym się zapomnieniu. Może to nie było takie złe. Wcześniej miał do niej pretensje, ale już dawno doszedł do wniosku, że tak widocznie musiało się stać. Shinobi byli narzędziami do wykonywania misji i musiał przyznać, że jego śmierć nie była całkowicie jej winą.

   - Sasori- san?

   Spojrzał na nią.

   - Będąc tutaj tak długo, czy chciałeś kiedyś zmienić przeszłość? – zapytała. Sasori wzruszył ramionami.

   - Chciałbym, gdybym mógł, ale jacy shinobi zasługują na drugą szansę?

   Ci, którzy są w stanie dokonać zmiany.

   Ich głowy wystrzeliły w kierunku nieznanego głosu, a oczy skanowały nieskończoną przestrzeń wokół nich. Ale nikogo nie było. Strumień dymu pojawił się przed nimi i odsłonił dwa identyczne nieśmiertelniki z kanji czasu oraz turkusowy zwój. Sasori i Sakura wymienili spojrzenia.

   Głos wrócił.

   Weźcie naszyjniki, a następnie załóżcie je. Przeczytajcie zwój, który przywróci utracone życie. Ale ostrzegam - droga się zmieni. Zostawcie to, co już zostało poprawione. Poprawcie to, co zostało zepsute w przeszłości. Stwórzcie przyszłość, która na pewno będzie trwała.

   Sasori podniósł naszyjniki, podając jeden z nich Sakurze i otworzył zwój. W środku były tylko dwa zdania. Nagle ich głosy zabrzmiały zgodnie, ale żadne z nich nie miało nad tym kontroli.

   - Zabij mnie raz, ale nie zawiedź mnie dwa razy. Zabierz moją śmierć i oddaj moje życie.

   A Pustka znów była pusta.

    Witam Was moi drodzy. Dawno, ale to bardzo dawno temu nie byłam podekscytowana tak jak teraz.Nie jest to moje, tak jak już zaznaczałam. Znalazłam to opowiadanie i byłam nim oczarowana. Pomyślałam wtedy - cholera, to powinno przeczytać więcej osób. Zwłaszcza, że czegoś o podobnej tematyce nie czytałam - przynajmniej jeśloi chodzi o polskiego bloggera.

Tak narodził się mój pomysł. Opublikuję tutaj historie innych, zagranicznych autorów. Historie, które często sprawiały, że nie spałam po nocach, byleby tylko doczytać wszystko do Epilogu. Tak więc prezentuję wam pierwszą z nich. Kolejne są już wybrane, więc czekajcie, ponieważ - moim zdaniem - warto!

No kochani, to co? Do napisania?  Mam nadzieję, że wkrótce się spiszemy! ♥