Szach mat [ShikakuSaku]

Chłodna głowa, zwinny umysł, powiedział sobie. Udało mu się zachować zimną krew przed Dziewięcioogoniastym, przed setkami wrogich shinobi, nawet przeciwko Dzięsięcioogoniastemu. Jego zdolności myślenia o strategiach i genialnych planach dorównywał tylko jego syn. Shikaku szczycił się swoją głową, zdolnością zachowania spokoju pomimo wszystkiego, a jednak...

W tej chwili, w obliczu samotnej kobiety bez koszuli, Shikaku szybko tracił opanowanie.

  

OPOWIADANIE NIE NALEŻY DO MNIE, JEST TO TYLKO TŁUMACZENIE ISTNIEJĄCEGO FANFICTION

Autor: exarite

Tytuł oryginału: checkmate

Link do oryginału: LINK

— Ugh! — Sakura spojrzała z niedowierzaniem na planszę między nimi i potrząsnęła głową. Potarła dłonią twarz i odchyliła się do tyłu, potrząsając głową. — Nie mogę w to uwierzyć. Naprawdę myślałam, że tym razem prawie cię dorwałam.

Usta Shikaku wykrzywiły się i mężczyzna zachichotał. — Może powinnaś popracować nad wygraną z moim synem, zanim w ogóle pomyślisz o wygraniu ze mną.

— Shikamaru powiedział, że cię pobił — odparła, unosząc brwi, ale na jej ustach pojawiło się delikatne przechylenie, który mówiło o droczeniu się. Zakaszlał, żeby ukryć śmiech i pochylił się, opierając łokcie na kolanach.

— Ten chłopak bije mnie raz w miesiącu. Ma przed sobą długą drogę.

Język Sakury wyskoczył, by polizać usta, i nie, Shikaku nie patrzył. Nie zauważył pulchności jej dolnej wargi, wiśniowo-czerwonej i kuszącej, ani jej połysku, mokrego od śliny. Absolutnie nie. Odwrócił wzrok i podniósł filiżankę sake, by się z niej napić, próbując zająć czymś ręce.

Milczała przez chwilę, zanim w jej zielonych oczach pojawił się błysk.

— Może — zaczęła nieśmiało Sakura, pochylając się bliżej niego w wyzwaniu. Położyła łokieć na planszy i oparła brodę na dłoni, trzepocząc rzęsami w przesadnym ruchu. Twarz Shikaku drgnęła pod wpływem jej nagłej bliskości. — Może powinniśmy zwiększyć stawkę, zaryzykować.

Uniósł brew. — Naprawdę. I jak by ci to pomogło?

Uśmiechnęła się i przechyliła głowę, a on bezczynnie patrzył, jak jej włosy przesuwają się na bok, odsłaniając smukłą, kremową szyję. Przełknął ślinę.

— Dobrze radzę sobie pod presją, Nara-sama.

— Shikaku.

Uniosła brwi, więc szybko się poprawił. — Mów mi Shikaku, Sakura. Czuję, że graliśmy razem wystarczająco długo, żebyś mogła nazywać mnie moim imieniem.

Z satysfakcją zauważył nagły czerwony rumieniec na jej policzkach. Pochyliła głowę, był to kontrast z pewnością siebie, którą okazywała zaledwie kilka chwil wcześniej. Haruno Sakura była zagadką. Urodzona w cywilu, ale stojąca na równi z dziećmi klanu, jakby to było nic. Miała w sobie słodkość, której przeczyła jej bezwzględna siła i gorący temperament, nie pozwalające komukolwiek na traktowanie jej w zły sposób. Determinację, by się wykazać, popartą bystrością umysłu i intelektualnym dowcipem. Życzliwość, którą okazywała tym, których kochała.

Dokładnie w jego typie.

— Shikaku — poprawiła się Sakura zdyszanym głosem. Ich oczy spotkały się w gorącym spojrzeniu, które poruszyło coś w jego wnętrzu. W powietrzu pojawiło się napięcie, które zostało zerwane dopiero, gdy odwróciła wzrok. Shikaku spojrzał na sposób, w jaki rumieniec rozprzestrzenił się po jej szyi i zapragnął nie po raz pierwszy. Była taka młoda, miała dwadzieścia lat do jego czterdziestu pięciu i nawet jeśli przeżyła Czwartą Wojnę Shinobi, tak jak on, nadal miała w sobie tak dużo niewinności.

Widziała śmierć, stanęła twarzą w twarz z boginią i uderzyła ją pięścią, uleczyła niezliczone ilości żyć, a mimo to wciąż czuł się obok niej taki stary. Haruno Sakura wciąż tętniła życiem i młodością i uznał ją za piękną.

— Jaka jest twoja stawka? — zapytał szorstkim głosem, jej oczy pociemniały, a usta rozchyliły się.

— A co powiesz na to? Za każdy schwytany pionek musimy wypić i za każdy, który włożymy do gry z mochigomy, pijemy

Shikaku wskazał na butelkę, z której pił stale od początku ich gry, i posłał jej leniwy uśmiech, blizny ciągnęły się na jego twarzy. — Już piję, jeśli nie zauważyłaś.

— Sake? — zakpiła żartobliwie. — W takim razie przejdźmy do shochu. Coś z odrobiną kopnięcia.

— Pożałujesz tego. — Zachichotał.

— Nie martw się. — Uśmiechnęła się Sakura, wyciągając rękę, by odgarnąć włosy za uszy. — Nie pożałuję.

*

Chłodna głowa, zwinny umysł, powiedział sobie. Udało mu się zachować zimną krew przed Dziewięcioogoniastym, przed setkami wrogich shinobi, nawet przeciwko Dzięsięcioogoniastemu. Jego zdolności myślenia o strategiach i genialnych planach dorównywał tylko jego syn. Shikaku szczycił się swoją głową, zdolnością zachowania spokoju pomimo wszystkiego, a jednak...

W tej chwili, w obliczu samotnej kobiety bez koszuli, Shikaku szybko tracił opanowanie.

Gra rozwinęła się po tym, jak Sakura ponownie przegrała. Nalegała na nową zasadę, że za każdym razem, gdy któreś z nich będzie promowało pionka, będą musieli zdjąć w zamian część garderoby. Na początku bezczelnie zdjęła hitai-ate, a potem powoli, systematycznie, najpierw wylądowała w samych wiązaniach, a potem, po promowaniu swojego srebrnego generała, zdjęła je szybkim cięciem kunai.

Shikaku mógł mieć tylko nadzieję, że Shikamaru nie wróci wcześniej ze swojej podróży do Suny, by złapać swojego ojca i przyjaciółkę w kompromitującej sytuacji. On sam miał na sobie tylko spodnie i nie mógł zaprzeczyć, że był rozproszony i to niebezpiecznie.

Jego oczy były nieustannie przyciągane do okrągłych, jędrnych piersi Sakury, twardych od zimnego powietrza czubków jej sutków i lekkiego rumieńca od alkoholu, który rozlał się po jej klatce piersiowej. Sakura złapała jego wieżę, więc zaklął w duchu, ale zachował chłodną twarz, nawet gdy wewnętrznie zganił się za to, że przegapił groźbę jej pionka. Wyciągnął rękę i pociągnął długi łyk ze swojego kubka shochu.

Upuścił go z powrotem obok siebie i napotkał jej oczy, przepłynął przez niego przebłysk rozbawienia i gorąca, gdy zauważył, że Sakura ponownie przygląda mu się z uznaniem. Była niechlujna, jej błądzące oczy na jego klatce piersiowej, ramionach i ustach były rażące, bez żadnej subtelności. Może brakowało jej tej cechy, a może to był alkohol, Shikaku nie wiedział.

Jednak Sakura nie wstydziła się, że przyłapano ją na gapieniu się. Po prostu napotkała jego spojrzenie i uśmiechnęła się.

Shikaku zerknął z powrotem na planszę i powstrzymał się od uśmiechu. Będzie ją miał za trzy ruchy. Przesunął figurę i zmarszczyła brwi, widząc ten ruch.

— Co otrzymam, jeśli wygram? — zapytał, a jej brwi się uniosły. Przechyliła głowę, na ustach pojawił się powolny uśmiech.

— Jesteś tak pewny, że wygrasz — mruknęła, zamiast odpowiedzieć na jego pytanie. Kiedy wzięła głęboki oddech, Shikaku nie mógł powstrzymać się od obserwowania wznoszenia się i opadania jej piersi.

— Co dostanę? — powtórzył.

— Cokolwiek. Cokolwiek zechcesz — wyszeptała słabym głosem. Oblizała usta, jej palce drgały na krawędzi planszy, zanim wyciągnęła rękę i przesunęła promowanego srebrnego generała. Shikaku ukrył swój uśmiech i przesunął kolejny pionek, chwytając jeden z należących do niej. Sakura nie odrywała od niego wzroku, wypijając resztki swojego drinka.

Zawahała się, wpatrując się w planszę, a on poczuł, jak w jego żyłach pulsuje oczekiwanie. To był wysiłek, by zapanować nad chakrą i podekscytowaniem, które narastały w jego wnętrzu, aby nie wystraszyć Sakury. Nigdy wcześniej nie czuł się tak ożywiony wygraną. Przesunął wzrokiem po jej twarzy, wdzięcznym pochyleniu ramion, zarysowanych mięśniach rąk i...

— Szach mat.

Shikaku zamarł.

Jego oczy powędrowały z powrotem na planszę i teraz zobaczył, co przegapił, od kiedy przecięła swoje wiązania. Jęknął i potarł dłonią twarz, ze smutkiem potrząsając głową. Nauczył ją tej strategii, nie mógł uwierzyć, że się na to nabrał.

Spojrzał z powrotem w górę, by spojrzeć jej w oczy i znów poczuł, że zastyga, ale z zupełnie innego powodu. Wzrok Sakury był gorący, była zadowolona z jej pierwszego zwycięstwa z nim po miesiącach grania, a było to wymieszane z pożądaniem. Z czystą, oślepiającą żądzą skierowaną na niego.

— Co otrzymam za wygraną? — zapytała zdyszanym głosem, rzucając jego słowami. Przełknął ślinę, całe jego ciało było ciepłe, a spodnie ciasne.

— Cokolwiek — papugował ją. — Cokolwiek chcesz.

Dla żadnego z nich nie było zaskoczeniem to, że Sakura usiadła mu na kolanach i zacisnęła usta na jego ustach, a jej naga skóra była miękka i ciepła na jego skórze.

Rzeczywiście, szach mat.

OMAKE:

— Naprawdę z tobą wygrała?

— Były okoliczności łagodzące — wyjaśnił cierpliwie swojemu synowi, a Sakura zaśmiała się głośno, zakrywając usta. Potrząsnęła głową.

— O nie, shinobi musi być przygotowany na wszystko i wykorzystać wszystko na swoją korzyść.

Shikaku zachichotał i przechylił głowę na znak akceptacji. — Kłopotliwa kobieta — mruknął czule.

W końcu przytłumaczyłam ten one shot. Czytałam go już dawno, a potem autorka go usunęła i czekałam aż w końcu doda go ponownie. No i się doczekałam. :D A następnym razem dostaniecie kontynuację ShikaSaku.