1.2. Pięć i dwadzieścia

    Pierwszym instynktem byłoby bieganie po pokoju ze łzami w oczach w podziękowaniu bogom za możliwość naprawy przyszłości i powrotu do życia. Powinna być przepełniona radością i szczęśliwa z obecnej sytuacji, bo to wszystko było nierealne. Ale nie czuła się tak. Była…neutralna. Nie szczęśliwa, nie smutna. Po prostu tam była.

    Pusta, z resztkami ognia w jej duszy.

OPOWIADANIE NIE NALEŻY DO MNIE. JEST TO TŁUMACZENIE FF INNEGO AUTORA.

Autor: writer168

Tytuł oryginału: Stumble

Link do oryginału: [LINK]

Dziękuję autorowi za zgodę na tłumaczenie ♥

Opis autora: Sakura chciała umrzeć. Sasori nie miał nic przeciwko pozostaniu martwym. Ale wydawało się, że los miał dla nich inne plany, ponieważ kiedy budzą się młodsi, z krwią pulsującą w żyłach, muszą pamiętać, jak żyć.

Rozdział 2 - Pięć i dwadzieścia

Sasori otworzył oczy i rozejrzał się. Pokój, w którym się znajdował, był zagracony drewnianymi częściami ciała i planami. Odwrócił wzrok na swoje dłonie, które kilka razy otworzył i zamknął.

Brak połączeń marionetkowych.

Podniósł się z łóżka i trochę dłużej obserwował pokój. Szklany pojemnik stał na biurku, a drewniana łuska wisiała w kącie pokoju. Nostalgia wypełniła mu żyły, gdy sięgnął piaskowanego policzka marionetki. To życie minęło.

Podniósł z biurka zużyty zwój magazynowy i zapieczętował w nim swoją kukiełkową postać.

Nie zamierzał się w to zanurzyć po raz drugi. Opuścił swoje kwatery i przeszedł przez bazę, identyfikując wszystkich członków. Brak Itachiego. Brak Deidary. Brak Hidana. Sasori zatrzymał się w połowie kroku, gdy zdał sobie sprawę z trudnej sytuacji.

Jestem w przeszłości, jak powiedział wiersz… W przeszłości. Ale jeśli świat wygląda następująco, to jak zmieniła się droga?

Orochimaru zauważył go w korytarzu i uniósł rękę na powitanie.

- Nad czym się zastanawiasz? Musimy uzyskać informacje o możliwym partnerze Kisame-kun – powiedział.

- Uchiha Itachi? – zapytał Sasori. To prawda, że zbierali informacje o nowych członkach z dużym wyprzedzeniem, ale czy to nie było zbyt wcześnie?

Orochimaru zamrugał i uniósł brew – Te toksyczne opary nie dostały się do twojej głowy, prawda? Lider poinformował nas dziesięć minut temu. Szukamy Deidary z Iwagakure, rosnącego eksperta w dziedzinie materiałów wybuchowych - wyjaśnił. Sasori zmarszczył brwi z dezorientacji. Nie, to nie w porządku. Deidara był jego partnerem po odejściu Orochimaru. Do diabła, to Itachi z nim walczył i zdecydował o losie tego bachora.

- A co z Uchiha Itachi? Czy nie braliśmy go pod uwagę?

- Rozmawialiśmy o nim dwa tygodnie temu, nie pamiętasz? Nie ma absolutnie żadnej możliwości, aby mógł się zbuntować. Jest pacyfistyczny, a Klan Uchiha jest dla wioski zbyt ważny. Szczerze, Sasori - westchnął Orochimaru – Gdzie zgubiłeś swój mózg? Może powinieneś częściej wychodzić na świeże powietrze.

Odwrócił się i machnął ręką do przodu.

- Teraz chodź, wychodzimy.

Wtedy Sasori uświadomił sobie jedną rzecz. Orochimaru był inny - trochę bardziej rozmowny, wyluzowany i trochę mniej przerażający, o ile to w ogóle możliwe.

- Chodź tutaj, laleczko! – krzyknął Kisame – Myślałem, że nie lubisz zmuszać ludzi do czekania!

Wyrwał się z zamyślenia i poszedł korytarzem, spotykając się z Kisame i Orochimaru w lesie.

- Jak długo będziemy czekać, aż wprowadzimy Dedarę do organizacji? – zapytał. Orochimaru rzucił mu lekko zirytowane spojrzenie.

- Wow, naprawdę nie słuchałeś na spotkaniu, prawda? Będziemy czekać jeszcze jakieś sześć lat.

- Sześć? Dlaczego tak długo?

- Cóż – dodał Kisame – to dlatego, że dzieciak ma tylko osiem lat.

Oczy Akasuny rozszerzyły się. Jeśli Deidara ma dopiero osiem lat… Chwila. Ile lat ma Sakura?!

::

Spojrzała na siebie w lustrze o bezbożnej czwartej nad ranem. Niebo na zewnątrz nadal było ciemne, a reszta wioski jeszcze się nie obudziła. Włosy Sakury były krótkie i rozczochrane, a wszystko w niej wydawało się… małe. Jej pokój był różowy i zasypany pluszowymi zwierzętami na łóżku i podłodze.

- Mam pięć lat – wyszeptała do siebie – Zadziałało, ale jestem zdecydowanie zbyt młoda…

Pierwszym instynktem byłoby bieganie po pokoju ze łzami w oczach w podziękowaniu bogom za możliwość naprawy przyszłości i powrotu do życia. Powinna być przepełniona radością i szczęśliwa z obecnej sytuacji, bo to wszystko było nierealne. Ale nie czuła się tak. Była…neutralna. Nie szczęśliwa, nie smutna. Po prostu tam była.

Pusta, z resztkami ognia w jej duszy.

- Pięćdziesiąt dwa zgony w tym tygodniu – poinformowała Shizune – czterdzieści osiem z nich jest niezidentyfikowanych.

- Spal czterdzieści osiem.

- Co?! Sakur-

- Nie mamy czasu, aby ich pochować, Shizune-senpai – dodała monotonnie Sakura. – Ludzie giną każdego dnia. Musimy skupić się na tych, którzy wciąż żyją i mają szansę, a nie na tych, którzy już odeszli.

Shizune patrzyła na nią zamrożona z szeroko otwartymi oczami. Kiedy nie wykonała żadnego ruchu, aby wykonać rozkaz, Sakura westchnęła i podwinęła rękawy.

- W takim razie nieważne – powiedziała, kierując się w stronę wyjścia. – Sama je spalę.

Sakura bardzo szybko dowiedziała się o swojej roli głównego medyka. Była po dobrej stronie – lub po tej, którą uważała za dobrą – ale każda minuta uderzała w nią. Z każdą minutą wojna pozbawiała ją naiwności. Jej nadziei. Jej przekonań. Jej radości.

Wojna okaleczała ją przez siedem lat.

Nie tylko wojna, ale także…

Sakura szybko potrząsnęła głową i wycofała się, przesuwając palcami po szyi i nie znajdując okropnej blizny.

Nie było absolutnie żadnego sposobu na to, aby odzyskała wszystko co straciła, bez względu na to, jak długo będzie na tym świecie. Z westchnieniem zgasiła światła i wczołgała się z powrotem do łóżka. Miała pięć lat. Mogła poświęcić trochę czasu sobie i wyzdrowieć.

Tego ranka po raz pierwszy od siedmiu lat leżała w prawdziwym łóżku.

Obudziła się zaledwie cztery godziny później, czując się wyczerpana, ale całkowicie wypoczęta, co dziwne. O tej godzinie jej rodzice będą przygotowywać się do pracy. Mimo, że oboje jej rodzice byli geninami, z łatwością podjęli pracę cywilną. Jej mama była nauczycielką, a ojciec kucharzem. Sakura miała więc trochę czasu i przez chwilę się zastanowiła.

Pierwszą rzeczą, którą musiała zrobić było znalezienie Sasori’ego. Musiała się upewnić, że wciąż pamięta wszystko, co się wydarzyło i porozmawiać z nim o rzeczach, które powinni zmienić.

Po drugie, musiała objąć zasięgiem Konohę. Zapoznać się z otoczeniem.

Po trzecie, musiała się dowiedzieć, co się zmieniło. Ktokolwiek był w Pustce, powiedział, że „droga się zmieni”. Co mogło się zmienić?

Sakura położyła się w łóżku i udawała, że spała, gdy wykryła chakrę rodziców, która kierowała się w jej stronę. Drzwi skrzypnęły, a jej rodzice weszli do środka.

- Sakura-chan, mama i tata idą do pracy – powiedziała Mebuki.

Sakura przewróciła się i potarła oczy – Mhmokey.

- Akiyama-san z sąsiedztwa od czasu do czasu będzie cię sprawdzać, jak zawsze – dodał Kizashi – Bądź grzeczna, dobrze?

Skinęła głową w odpowiedzi. Oboje pocałowali ją w czoło, po czym wyszli z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Kiedy Sakura była pewna, że została sama, wyślizgnęła się z łóżka, żeby się przebrać. Zawartość jej szafy nie dawała jej wielu opcji, więc zdecydowała się na czerwoną koszulę i zielone szorty, podobnie do tego, co miała na sobie w Akademii.

Po utworzeniu klona, by nie sprawiać problemów Akiyamie-san, otworzyła okno i wyskoczyła.

::

Sasori z westchnieniem wpatrywał się w mapę. Podejrzewał, że Iwa jest dość daleko od Konohy. Daleko, ale na pewno nie najdalej. Podróż zajęłaby może z tydzień? Nie tak źle. Mógł wysłać wezwanie, dopóki nie był w stanie sam odwiedzić Sakury. Lekkie śpiewy wytrąciły go z planu, sprawiając, że patrzył na drzewa.

Ach, minęło trochę czasu, odkąd widział ptaki.

- Czy… wszystko w porządku? – zapytał go ostrożnie Kisame. Sasori odpoczywał przez ostatnie dziesięć minut i wyglądało to tak, jakby podziwiał naturę.

- Oczywiście. Dlaczego miałoby nie być?

Kisame i Orochimaru wymienili spojrzenia.

- To nic - odpowiedział Orochimaru – Tak jak mówiłem… Zaczekamy do zmroku, aż infiltrujemy wioskę. Myślę, że do tego czasu zostały nam cztery godziny.

Oboje czekali na zirytowany komentarz na temat tego, jak nie powinni marnować czasu, ale Sasori wrócił do gapienia się na to, co znajdowało się wokół niego i nad nim, od czasu do czasu dotykając drzew lub trawy. Kiedy podniósł wzrok, a na jego twarzy pojawił się mały uśmiech.

- Natura jest ładna.

Kisame się zakrztusił.

::

Uchiha Mikoto szła ulicą z książkami na rękach. Matriarcha nalegała, aby mogła wyjść poza wioskę sama, bez swoich synów lub kogoś, kto by jej towarzyszył. Poszła do biblioteki tylko po to, aby wypożyczyć książki dla Itachiego i Sasuke. Ale może nie powinna była odmawiać pomocy. Książki były ułożone tak wysoko, że ledwo widziała otoczenie, nie wspominając o utrzymaniu równowagi podczas chodzenia. Radziła sobie całkiem nieźle, dopóki ktoś na nią nie wpadł.

Książki zaczęły latać w każdą stronę i zanim Mikoto zdążyła je wszystkie odzyskać, małe ręce wystrzeliły z niewiarygodną prędkością, aby złapać niektóre z nich, podczas gdy stopa złapała kolejne. Oczy Mikoto skierowały się na młodą dziewczynę, która w cudowny sposób zdołała zrównoważyć książki na rękach, głowie i stopie.

- Upuściłeś je, oba-san?

- Och, dziękuję kochanie!

Mikoto pośpiesznie złapała wszystkie książki, zanim uśmiechnęła się do dziewczynki z wdzięcznością. Wyglądała, jakby była mniej więcej w wieku Sasuke.

- To było imponujące. Czy uczęszczasz do Akademii?

Sakura potrząsnęła głową – Jeszcze nie. Jestem jeszcze za młoda. Kaa-san mówi, że będę mogła do niej dołączyć w przyszłym roku – odpowiedziała. Spojrzała przed siebie, po czym uśmiechnęła się uprzejmie – Muszę już iść. Bądź ostrożniejsza oba-san. Uważaj na siebie.

Pomachała starszej kobiecie, po czym ruszyła dalej ruchliwą ulicą. Mikoto z ciekawością zauważyła, że dziewczynka nie wydała ani jednego dźwięku, gdy szła.

Od Eriko: Ten gościu na artach jest tak piękny, że miałam ochotę wrzucić ich co najmniej 5. Więc jeśli przy moich kolejnych postach będzie cały czas on, to wybaczcie mi proszę XD

Rozdział po świętach jest? Jest. Odrobiłam pracę domową, chociaż przyznam szczerze, że strasznie mi się nie chciało. Nie mniej jednak, to nadal fajniejsze niż przepisywanie wykładów czy pisanie pracy licencjackiej XD. 

Jak się podoba? Bo jak dla mnie Sasori jest mooocno dziwny i trudno mi się przyzwyczaić do niego w takim wydaniu. Co do Sakury; czeka nas jeszcze kilka niespodzianek. Nie mogę się doczekać momentu, w którym tak wiele się wyjaśni.

Buźka ♥