Łaska [MadaSaku]

    Rozległ się cichy chrzęst, który ostrzegł ją, że nie jest już sama. Spojrzała w obrączkowe oczy ich starożytnego wroga. Jej uśmiech nie osłabł, choć im dłużej utrzymywali kontakt wzrokowy, stawał się mniej zwierzęcy. Uniósł brew, a na jego ustach pojawił się mały uśmieszek; stwierdziła, że skoro ma za chwilę umrzeć, może przyznać rację swoim zdradzieckim myślom - był bardzo przystojnym mężczyzną.

    Do diabła, wszyscy Uchiha byli przystojni.

Opowiadanie nie należy do mnie, jest to tylko moje tłumaczenie

Autor: Razzella

Tytuł oryginału: Clemency

Link do oryginału: [LINK]

    Leżąc na polu bitwy z opóźnieniem zauważyła, że nikt nigdy nie nazwałby jej okrutną. Jednak była dumna z tego, że udało jej się pokonać tylu wrogów; był to jedyny raz w jej życiu, kiedy walczyła z takim zapałem.
    Lekkomyślna brawura była wspaniała.
    Roztrzaskanie wroga było znacznie łatwiejsze, kiedy zaakceptowała, że umrze w tym miejscu. Ostateczna bitwa była rozstrzygająca i wygrała ją. Ciała porozrzucane po kraterach, które tworzyła, zasłużyły na niemal dziki uśmiech. Naruto miał teraz drogę, której potrzebował i była w stanie pokonać armię wrogów w jego sprawie. Sprawie, w którą wierzyła i za którą walczyła - i za którą miała teraz umrzeć. 
    Rozległ się cichy chrzęst, który ostrzegł ją, że nie jest już sama. Spojrzała w obrączkowe oczy ich starożytnego wroga. Jej uśmiech nie osłabł, choć im dłużej utrzymywali kontakt wzrokowy, stawał się mniej zwierzęcy. Uniósł brew, a na jego ustach pojawił się mały uśmieszek; stwierdziła, że skoro ma za chwilę umrzeć, może przyznać rację swoim zdradzieckim myślom - był bardzo przystojnym mężczyzną.
    Do diabła, wszyscy Uchiha byli przystojni.
    — Myślę, że twój cel jest honorowy — słowa wypadły z jej ust, zanim naprawdę się nad tym zastanowiła, ale do diabła, przecież umierała. — Nie jest to coś, w czym chciałabym mieć swój udział, ale ponieważ odchodzę z tego świata, to mogę ci przyznać, że nie jest to taki zły pomysł. 
    —  To bardzo samolubne z twojej strony. Nie martwisz się o swoich przyjaciół?
Jej uśmiech lekko osłabł przez jego rozbawiony ton. 
    —  Najpierw będziesz musiał ich wszystkich zabić — powiedziała, a jej oczy lekko zatrzepotały. Tępo zauważyła, że oddychanie stawało się coraz trudniejsze. — Pamiętam wszystkie historie o tobie— dodała, nie będąc pewną, do czego zmierza, jednak nie mogła jeszcze zamknąć ust.
    —  O tym jaki jestem okropny, prawda? - zaśmiał się, a ona odpowiedziała mu tym samym, zanim nieustraszenie spojrzała mu prosto w oczy. 
    —  Nie —  jej głos stawał się coraz cichszy, nieważne jak bardzo walczyła o to, by był słyszalny.
— O tym, jak niesprawiedliwie byłeś traktowany. Przykro mi i przepraszam za wszystko, przez co przeszedłeś. 
    Zamknęła oczy, gdy poczuła, że znika. Nie zauważyła jego lekkiego zdziwienia, który przemknął po jego twarzy. Stał tam z nią, gdy jej życie zaczęło blaknąć i gdyby nie było tak niesamowicie cicho, mógłby nawet zatęsknić za jej kolejną przemową. 
    — Hej — wychrypiała Sakura, gdy jej gardło nagle zaschło. Wciąż czuła tam Madarę i była niemalże zadowolona, że jeszcze nie odszedł. Chociaż nie chciała tego przyznać, bała się. Śmierć była nieznana; nie była w stanie zapytać żadnego ze wskrzeszonych shinobi, jak jest po drugiej stronie. 
    —  Jaka jest śmierć? 
    Madara poczuł dziwne skręcenie w klatce piersiowej, gdy spojrzał na stale blednącą kunoichi. Jej pytanie go zdenerwowało - zwłaszcza sposób, w jaki je zadała. Okazywała mu wrażliwość, jakby byli starymi przyjaciółmi, a nie wrogami. Nie było to tak obrzydliwe, jak próbował to sobie przedstawić. 
Nie okłamałby jej. Nie dlatego, że go to obchodzi - tak czy siak ona umrze, a on będzie bardzo żywy, więc nie dowie się, czy zranił jej uczucia. To dlatego, że z natury był szczery. Owszem, również manipulujący i przebiegły, ale przede wszystkim szczery.
    — To jak spanie — podsumował, marszcząc brwi, kiedy jej oddech stał się płytki. — Jest ciemno, ale ciepło. Wygodnie.
    Nastąpiła przerwa, zanim znalazł się obok niej na kolanach, niezgrabnie poklepując dłoń, która spoczywała na jej brzuchu. Ku jego łagodnemu zaskoczeniu chwyciła go za rękę z taką siłą, że prawie nie zdawał sobie sprawy z tego, że drży; przyszło mu do głowy, że się boi.
    — Nie ma się czego bać.
    Madara zbeształ się za miękkość jego głosu, ale jej uścisk na jego dłoni powoli się rozluźniał i wiedział, że odchodzi. Nie zabiłoby go okazanie odrobiny litości dla samotnie umierającej różowowłosej dziewczyny.
    — Powodzenia — wyszeptała podczas jej ostatniego wydechu i prawie poczuł żal. Jej ręka była bezwładna w jego, ale czekał jeszcze chwilę, zanim ułożył kilka znaków dłoni; jej ciało zniknęło z pola widzenia w małej chmurce dymu. Wstał z łatwością, zanim ruszył dalej, doskonale zdając sobie sprawę, że właśnie poinformował siły alianckie, że przebywał w jednym z ich obozowisk i uznają dostarczenie ciała za kpinę. Ale dziwna różowowłosa dziewczyna znałaby prawdę i tylko to go obchodziło.
    Madara przypuszczał, że da mu ten sam słodki, zadowolony uśmiech, który zdobił jej twarz, kiedy ją znalazł. Odchodząc, zignorował ukłucie w piersi. Opłakiwał ją w swoim sercu jako jedną z dobrych w tym przeklętym świecie, ale nie było mu przykro. Była zagrożeniem dla jego planów - musiał jednak przyznać, że był zaskoczony jej wyznaniem, że nie przeszkadzały jej jego ideały wobec świata, dopóki nie była ich częścią - i należało się nią zająć. 
    Madara Uchiha nie żałował.
    W jakiś sposób wiedział, że ona też nie.

Hi! Z tej strony Eri, witam po krótkiej przerwie XD Odpoczęliście ode mnie trochę? Tak, nie? No cóż, wracam na chwilę z tym, co najbardziej lubię - Madara, umierająca Sakura, wojna. Moje klimaty, totalnie. 

Nie mam pojęcia kiedy znowu coś wstawię, aleee postaram się za dwa tygodnie z czymś tu zawitać. 

Buziaki! I szczęśliwego Nowego Roku!