Paroksyzm [SasuSaku]

 Nie wie, dlaczego rani się w ten sposób, dlaczego włóczy się po kompleksie Uchiha, patrząc na zabazgranę krwią ściany, plamy, których nie mogą ukryć nawet cztery warstwy nowej farby. 
(zastanawia się, czy to właśnie próbował zrobić Sasuke-kun; zamalować ból tak, jakby nigdy go nie było.
I wtedy wie, że przynajmniej coś mu się nie udało.
Nie ma to jednak wpływu na jego doskonałość. )

OPOWIADANIE NIE NALEŻY DO MNIE, JEST TO TYLKO TŁUMACZENIE

Autor: iMissa

Tytuł oryginału: Paroxysm

Link do oryginału: [LINK]
Opis autora: Pomimo całej jej mądrości, miłości, siły, Sasuke nadal będzie największą słabością Sakury.

    Sakura nie jest osobą, która miała pretensje. Jasne, może się na kogoś zdenerwować, ale niedługo potem o tym zapomina. Nie jest pewna jak długo Naruto może żywić urazę,
(bo przecież wybaczył wieśniakom. Sakura nie może powstrzymać zaciśniętych pięści, kiedy widzi, jak niektórzy z nich rzucają brudne spojrzenia w stronę blondyna. Był tylko chłopcem w wieku ośmiu/dwunastu/piętnastu lat, próbującym zapanować nad czymś, nad czym nigdy nie miał kontroli. Czemu tego nie dostrzgali?)
    ale wie, że Sasuke-kun może chować urazę. To oczywiste, biorąc pod uwagę jego grymasy, w jego tak rażącej doskonałości, ale to boli, tak bardzo boli.
(ale nie tak bardzo, jak wtedy, gdy krzyczała, że go kocha, gdy odchodził)
    Nie wie, dlaczego rani się w ten sposób, dlaczego włóczy się po kompleksie Uchiha, patrząc na zabazgranę krwią ściany, plamy, których nie mogą ukryć nawet cztery warstwy nowej farby. 
(zastanawia się, czy to właśnie próbował zrobić Sasuke-kun; zamalować ból tak, jakby nigdy go nie było)
I wtedy wie, że przynajmniej coś mu się nie udało.
Nie ma to jednak wpływu na jego doskonałość. )
    Jej palce dotykają zakurzonych balustrad Domu Głównego, kroki wzbijają kurz. Na drewnianej podłodze jest krew, a ona powstrzymuje dreszcz. Nic dziwnego, że Sasuke-kun przeprowadził się do nowego mieszkania. 
    Każdy pokój jest bolesnym przypomnieniem przeszłości, dla ludzi, którzy tam byli, a ona myśli, że rozumie, dlaczego przez cały czas był taki zły.
(Może też zrozumieć, dlaczego odszedł. Ale nie chce, ponieważ oznaczało to, że nigdy nic dla niego nie znaczyli)
    Najtrudniejszy jest pokój rodziców Sasuke. Jest pomalowany na jasny, wesoły żółty kolor i domyśla się, że matka Sasuke musiała go wybrać.
    Kiedy dociera do pokoju Sasuke-kun, jest to prawdopodobnie najbardziej bolesne.
(i to łamie jej serce. Nawet kiedy go tu nie ma, wciąż udaje mu się ją krzywdzić jak nikt inny.
Pamięta, że kilka tygodni po jego odejściu przysięgała, że nigdy więcej o nim nie pomyśli, bo to rozrywało dziurę w miejscu, w którym kiedyś było jej serce.
Myśli z goryczą, że jest z nim, gdziekolwiek był. Zawsze je miał; po prostu nigdy nie zdawał sobie z tego sprawy.)
    Ściany pomalowane są na delikatny, srebrny kolor, a na półkach ustawiono szereg drobiazgów. Podchodzi i patrzy na nie; jest tu przeważnie broń i kilka upominków. 
(Zastanawia się, czy pochodzą od jego fanek - nigdy nie przyjął jej prezentów - a potem szybko zakopuje ból, który powoduje ta myśl, ponieważ on nie jest jej. )
    Nagle nie może już tego znieść, tego hołdu dla dziecka, którym kiedyś był Sasuke-kun i dziecięcej niewinności, która została zniszczona przez mężczyznę, którego kiedyś nazywał nii-chan!
    Cicho zamyka drzwi, a potem biegnie.
(nie może uciekać wiecznie)
w kierunku miejsca, które jest jej znane, mimo, że nigdy nie była w środku. 
    Sasuke-kun kupił mieszkanie, w związku z czym poprzedni właściciel nie mógł go wystawić na sprzedaż. Nikt go nie dotykał; nawet Naruto, prawdopodobnie dlatego, że pomimo całej jego szczęśliwej fasady i radosnych uśmiechów, wszystko, co ma związek z Sasuke, też go rozdziera. 
(Nie jest pewna, czy ten ból jest większy, czy mniejszy od jej, ponieważ Naruto też kochał Sasuke, tylko w inny sposób.
A może Sasuke widział Naruto, ale nigdy jej.
Myśli, że może po prostu jest masochistką, bo najwyraźniej lubi krzywdzić samą siebie, odwiedzając oba jego dawne domy i myśląc o zakazanych sprawach. W końcu to nie wina Naruto, że Sasuke podejmował wybory, a jej niekompensacja nie jest niczyją winą, tylko jej własną.)
(Stara się nie pamiętać sposobu, w jaki wypluwał "Irytująca", jakby to był jad.)
    Otwiera drzwi za pomocą klucza zawieszonego na łańcuszku
(ponieważ nie może odpuścić, nie ważne jak bardzo się stara)
  I wchodzi do przestronnego salonu. Teraz to miejsce bardziej przypomina Sasuke, którego (myślała, że) zna.
    Na środku znajduje się obraz przestawiający strach na wróble i to bardzo ją zaskakuje. Patrzy na to, obserwując cicho, zanim ją uderzy
(w końcu nie na darmo była najlepsza w klasie)
żeby się upewnić, idzie i zagląda do jego szafek, czując, jak pusta przestrzeń w jej piersi otwiera się nieco szerzej, kiedy widzi niewinnie leżące kubeczki Instant Ramen.
    Wędruje po mieszkaniu, szukając, ale nigdy nie znajdując niczego, co sugerowałoby, że również była częścią Drużyny Siódmej. 
(Naprawdę nie powinna być zaskoczona, szczerze, ale to jakoś nie sprawia, że bolało mniej, to przyznanie, że tak naprawdę nigdy go to nie obchodziło)
    Przerywa, gdy wchodzi do jego pokoju.
    Tam, na jego biurku, leży ramka, ze zdjęciem do dołu, a kiedy je podnosi, ma ochotę wybuchnąć płaczem.
    Stoi po środku swoich chłopców, ale Sasuke patrzy na Naruto; patrząc przez nią. 
    Rzuca ramką w ścianę, z ponurą satysfakcją wsłuchując się w odgłos pęknięcia szkła, mieniącego się pięknie w przenikającym przez żaluzje świetle księżyca. 
    I chociaż nie lubi metafor
(chociaż Sasuke-kun najwyraźniej lubi, ze strachem na wróble, ramenem i nieobecnością kogoś innego)
wpatruje się w tę ramę, na drewno, które wciąż trzyma ich zdjęcie na miejscu oraz na szkło leżące na dywanie Sasuke-kun. Obraz tak dawnych czasów, pięknych uśmiechów i wrogości. Jak za dawnych czasów. 
    Kieruje swoją uwagę na szkło i uśmiecha się smutno. I taka jest teraz; złamana, ponieważ ktoś ją rozbił, odciągając od wszystkiego, co kiedyś znała. 
    To wtedy przychodzą łzy, ponieważ jest złamana i nic nie może przywrócić jej pierwotnego stanu. 
    I Sasuke-kun, Sasuke-kun ze swoimi samotnymi, obsydianowymi oczami, z jego bolesną przeszłością, z jego pustym sercem
(Weź moje płuca, jeśli chcesz oddychać. Weź moje serce, jeśli lubisz rytm)
    Sasuke-kun, którego nie obchodziło, czy żyje, czy umarła; który uratował ją tylko dlatego, że nie zrobienie tego doprowadziłoby do wykładu Kakashiego i pobicia (a przynajmniej próby pobicia) przez Naruto, a to wszystko było po prostu irytujące. 
(Chociaż to był jej przydomek i zawsze naprawdę uważała, że to boli bardziej niż jakakolwiek fizyczna rana)
    Po ustaniu łez jej twarz jest idealna i pozbawiona wyrazu (zupełnie jak porcelanowa lalka, z tym wyjątkiem, że nie łamie się tak łatwo. Już nie) i wychodzi z mieszkania, ignorując obraz oraz szkło.

    Sakura nie jest osobą, która długo żywi urazę, ale czas nie może uleczyć wszystkich ran. 

To nie do końca jest to, co chciałam dodać, ale tylko na tyle starczyło mi czasu przed wyjazdem, a SasuSaku obiecałam już dosyć dawno XD więc proszę bardzo, oto i one XD To i tak coś, czego nie spodziewałam się na moim blogu, ale cóż, poszerzam horyzonty (nawet na tak znienawidzoną przeze mnie postać)