Zrób to dobrze [CeeSaku]

    Sakura była bardzo wdzięczna, że ​​się na nią natknął. Gdyby tego nie zrobił, prawdopodobnie umarłaby za kilka minut, a nie chciała umrzeć. Desperacko, nagle, intensywnie - Sakura nie chciała umrzeć.

OPOWIADANIE NIE NALEŻY DO MNIE, JEST TO TYLKO TŁUMACZENIE ISTNIEJĄCEGO FANFICTION

Autor: tomioneer

Tytuł oryginału: Getting It Right

Link do oryginału: LINK

Zastanawiała się, czy taka właśnie powinna być śmierć.

Szczerze mówiąc, Sakura nie była pewna, jak długo leżała tam, tracąc i odzyskując przytomność. Walki przesunęły się bardziej na północ, pozostawiając tylko maruderów i zmarłych - nie mogła powiedzieć, do której grupy najlepiej się kwalifikowała, pozostawiona do wykrwawienia się w błocie. Sakura zamknęła oczy na jałowe pustkowie, obsypane od czasu do czasu ciałami, gdzie inni zostali odcięci z pola widzenia i otworzyła je, by ujrzeć stojącego kilka metrów dalej blondyna. Jej usta rozchyliły się w niemym zaskoczeniu, które pasowało do jego własnych uniesionych brwi. Na jego rękach i twarzy była krew, ale żadna z nich nie wydawała się należeć do niego. Zaledwie sekundę później przeciął przestrzeń między nimi i upadł na kolana, jego dłoń wylądowała na jej rozdartej piersi, tuż pod obojczykiem. Czakra, chłodna i kojąca na rozdartej ranie, sprawiła, że ​​westchnęła, co z kolei spowodowało, że musiała powstrzymać okrzyk bólu.

- Nie martw się - powiedział jej. - Jestem medykiem. Mogę cię uleczyć.

To jest oczywiste, pomyślała i otworzyła usta, by przemówić, tylko po to, by krew przelała się przez jej usta i spłynęła po policzku. Sakura wiedziała, że umiera. Pogodziła się z tym, zanim ten przypadkowy medyk ją spotkał.

Jeśli tu umrze, nie będzie to jego wina i miała nadzieję, że lekarz o tym wiedział. Stanie się tak, ponieważ Sasuke zaatakował ją, gdy przecięli ścieżki i zostawił ją tak, gdy upadła. Powiedział, że przeszkadzała, ale nie wydawało jej się, że naprawdę ją widział. Trudno było zdecydować, czy to sprawiło, że to było lepsze lub gorsze. Była już ciężko ranna, gdy jego cios spowodował jej upadek.

- Wygląda na to, że odniosłaś poważne obrażenia - rzekł bardzo spokojnie - czy byłaś na pierwszej linii?

Zawsze, pomyślała Sakura i powoli mrugnęła. Mimo że nie powinna być, mimo że jej Pieczęć Siły Stu nie była jeszcze gotowa, Sakura zawsze jakoś trafiała w ogień krzyżowy. Połączony pech jej nauczycieli musiał się ze sobą zetrzeć.

- Przyjmę to za tak - mruknął, a ona była pod wrażeniem. Nie, że zrozumiał - była pewna, że ​​nie - ale że utrzymał poczucie humoru w tej przemocy dookoła nich. Chociaż tak naprawdę była już całkiem daleko, prawda? Ledwo słyszała bitwę z powodu wszystkich wstrząsów ziemi pod nią.

Sakura była bardzo wdzięczna, że ​​się na nią natknął. Gdyby tego nie zrobił, prawdopodobnie umarłaby za kilka minut, a nie chciała umrzeć. Desperacko, nagle, intensywnie - Sakura nie chciała umrzeć. W sekundę przeszła od przyjęcia śmierci do przerażenia jej perspektywą. Było tyle rzeczy, których nie zrobiła i tylu rzeczy żałowała. Mogło to być tchórzostwo, naturalny strach przed życiem zbliżającym się ku końcowi, ale... zaczęła cicho płakać, łzy płynęły jej po twarzy i zacierały wizję. Tak bardzo chciała żyć jeszcze dłużej.

Sakura zdała sobie sprawę z tego, że mówiła na głos - że uzdrowił ją na tyle, by umożliwić jej mowę, kiedy zapytał: - Jakieś szczególne powody? Oprócz ogólnej sprawy, że nie chcesz być martwa?

Prawdę powiedziawszy, było kilka powodów, o których mogła pomyśleć, ale bezpośrednie zmartwienie, które pojawiło się w jej głowie, było dziecinne, niepoważne i zawstydzające.

- To takie głupie - szepnęła i drugi medyk przełknął ślinę, a potem potrząsnął głową. Wiedziała, że starał się sprawdzić, by mówiła, aby nie zasnęła.

- Jestem pewien, że tak nie jest - odpowiedział cicho, a ona poczuła, jak jego czakra rozprzestrzeniła się dalej na jej boku, gdy przesunął jedną rękę do jej żeber. Czy to oznaczało, że zrezygnował z leczenia klatki piersiowej lub skończył to robić, nie mogła powiedzieć. Sakura już nic nie czuła. Czy używał jutsu, by uśmierzyć jej ból, czy też jej życie wymykało się pod jego delikatnymi dłońmi? - Powiedz mi.

Prawie nieobecny uśmiech pojawił się na jej zakrwawionych ustach i wyczuła smak miedzi na swoim języku. - To głupie… może niedojrzałe, ale nie chcę umrzeć, bo… nie zostałam jeszcze nawet pocałowana…

- Naprawdę? - zapytał, a jego głos był lżejszy niż jego ręce na jej boku. - Jesteś bardzo słodka. Jestem zaskoczony.

- Dzięki, tak myślę. - Sakura prawie zachciała się zaśmiać z absurdalności bycia komplementowanym, podczas gdy była brudna i wykrwawiała się na śmierć. Było mało prawdopodobne, żeby kiedykolwiek była tak mało atrakcyjna. - Czekałam... wiesz... bo to powinno być wyjątkowe... niezapomniane... Teraz żałuję.

- Nigdy nie zrozumiem kobiet. Czekać na co?

Od chwili, gdy zobaczyła jego kamizelkę, wiedziała, że ​​jest z Kumo, a bycie szczerym dawało ryzyko, że się odsunie. W najgorszym wypadku mógłby ją zabić przy minimalnym wysiłku. Mówi niezależnie - z jakiegoś powodu musi mówić. Musi mu powiedzieć, powiedzieć komuś.

- Na Sasuke - przyznała, a jej łzy się odnowiły, choć tym razem były gorzkie. Wściekła na siebie, odsunęła je najlepiej, jak potrafiła. Sasuke, jakim był teraz, nie był wart jej łez. Może Naruto mógł to zmienić, a może nie. Ale w końcu zrezygnowała z nadziei. - Ja… kiedyś go kochałam. Był moim kolegą z drużyny...

Trzeba mu było przyznać, że jedyne co zrobił, to zmarszczenie brwi, a małe białe linie wyryły się wokół jego ust.

- W końcu jesteś z Konoha. - Przez chwilę wydawało się, że to wszystko, co powie. Wydychając ostro, w końcu zapytał: - Więc współpracujesz także z Jinchuuriki Kyuubiego, prawda? - Wydała cichy, mruczący dźwięk potwierdzenia. - To czyni z ciebie Haruno Sakurę, uczennicę Hokage? - Dziwny pół-uśmiech mignął mu na ustach. - Jestem jednym z ochroniarzy Raikage.

- Wyobraź to sobie. - Wydostało się z jej ust na wydechu. Bardzo się cieszyła, że nie był typem, który przestałby leczyć jedną osobę, z powodu urazy do drugiej. - Dziwne... dla nas dwojga, aby tu skończyć.

Spotkał jej oczy po raz pierwszy od kilku długich minut. Skóra wokół jego oczu była napięta i zaczął się pocić z powodu nieustannego wysiłku, aby ją wyleczyć.

- Tak, tak jest. - Minęła chwila. - Nie jesteś medykiem?

- Nie czuję większości mojego ciała. Nie jestem pewna... gdzie są obrażenia.

- Ach. - Cisza zapadła między nimi, a Sakura z daleka usłyszała wybuchy, a potem zwierzęcy krzyk wściekłości. Ten dźwięk sprawił, że zadrżała; znała ten krzyk, słyszała go od swojego kolegi z drużyny więcej niż raz. To był Dziewięcioogoniasty, przebudzony i absolutnie wściekły.

- Nie powinno cię tu być - powiedziała mu cicho - inni potrzebują cię bardziej.

Jego odpowiedź była mocna i szybka.

- Bardzo w to wątpię. Jesteś jednym z najlepszych medyków na tej wojnie i potrzebujemy cię, abyś pomogła wszystkim innym wyzdrowieć po jej zakończeniu. W tym celu uzdrawiam cię teraz w najlepszym interesie wszystkich. - Skupił oczy na jej ramieniu i położył dłoń po obu stronach kolejnej kontuzji. Tę przynajmniej pamiętała - cios mieczem Sasuke powtarzał się w jej umyśle, gdy czakra medyka otoczyła ranę. Jeszcze lepiej, poczuła, jak się splata, a ciepło płynęło pod jej skórą, gdy naprawiał uszkodzenia. - Jeśli umrzesz, wszyscy jesteśmy skończeni na dłuższą metę. Jestem wystarczającym człowiekiem, by przyznać, że moje umiejętności są marne w porównaniu do twoich i twojego mistrza. Jesteś bardzo potrzebna, Sakura.

- Poza tym - dodał po chwili, przyciągając jej wzrok i uśmiechając się. - Medyk nie może zrezygnować z leczenia pacjenta, dopóki ten ninja nie wyda ostatniego oddechu. Myślę, że twoja Hokage tak powiedziała, prawda?

Słysząc to, Sakura nie mogła się powstrzymać od uśmiechu. Był uprzejmym człowiekiem, który mówił takie rzeczy, tak, ale w jego słowach był pierścień prawdy, który pomógł rozpalić w niej ogień. Ona nie chce tylko żyć. Ona musi. Ona będzie. Dla siebie, dla przyjaciół - dla Naruto i Tsunade. To nie może być jej koniec. Jak rozczarowana byłaby Shishou, gdyby Sakura zmarła z powodu obrażeń, zanim zdąży aktywować swoją Pieczęć? Tsunade nigdy by jej nie wybaczyła za rezygnację z życia. Czując się silniejsza dzięki temu przypomnieniu, Sakura zgromadziła się na tyle, by drażnić się z nim: - Taka poufałość.

- Jesteś młodsza ode mnie.

Spuszczając oczy, zapytała: - Ile masz lat?

- 20. - Kolejna chwila. - Jestem praktycznie starożytny w porównaniu do ciebie.

- Dziwię się, że znasz te słowa - przyznała Sakura. - Myślałam, że… dotyczą shinobi Konohy.

- Każdy żywy ninja medyczny studiował dzieła Tsunade. Jest legendą w naszej dziedzinie.

- Tak. - Nie była pewna, co powiedzieć teraz. Sakura westchnęła i z przyjemnością zdała sobie sprawę, że to nie bolało. Metodycznie, stopniowo, ten człowiek leczył lub przynajmniej zamykał każdą ranę, nawet przesuwając palcami po jej czole i eliminując wstrząs mózgu w ciągu kilku sekund. - Jesteś bardzo wykwalifikowany.

- Pomagasz. - Jej oczy otworzyły się zaskoczone, a on zaśmiał się bardzo cicho. - Nawet nie zauważyłaś? Wykonujesz połowę pracy.

- Nawyk. - Zdecydowala po przyswojeniu tych informacji. Skupiła się na swoim wnętrzu, dotknęła rezerw czakry i wyczuła, jak się wyczerpują. Naprawdę się leczyła. Nic dziwnego, że tak szybko przechodził do każdej rany. - Kiedyś musiałam leczyć śmiertelną ranę od miecza, gdy ten miecz wciąż był we mnie.

- Auć.

- Tak. Sasori z Czerwonego Piasku, więc miecz został też zatruty.

- Hmm. Szczerze mówiąc, jestem raczej bezużyteczny, jeśli chodzi o trucizny - wyznał, a Sakura uśmiechnęła się.

- Miałam dużo praktyki. Szybko leczysz.

- Jak powiedziałaś, miałem dużo praktyki. Jestem medykiem polowym, a nie chirurgiem. Dlatego z pewnym autorytetem mogę powiedzieć, że ty, Sakura, nie umrzesz dzisiaj. - To powiedziawszy, uniósł ręce, a blask Mistycznej Dłoni przygasł, gdy usiadł na piętach. - Nie jesteś w pełni uzdrowiona, więc nie powinnaś się angażować, chyba że musisz, ale myślę, że dobrze sobie poradziłem jak na tę trzydziestominutową robotę. Jak się czujesz?

- Wyczerpana i oszołomiona - powiedziała mu sucho. - Robi tak utrata krwi i branie tabletek żołnierskich przez kilka dni.

Wzruszył ramionami, jego kącik ust podniósł się do góry. - Prawda, prawda. A poza tym?

Jego ręka uniosła się i zamknęła wokół jej, gdy pochylił się, by pomóc jej usiąść, a Sakura powoli wypuściła powietrze, sprawdzając naprawy. Rozcięcie na jej piersi było całkowicie wyleczone. Złamane żebra zostały naprawione. Nogi też jej już nie bolały i mogła nimi poruszać oraz wyczuć swoje dłonie. Rozcięcie na jej ramieniu, które przecinało jej obojczyk, zostało całkowicie zamknięte, gdy sięgnęła i zbadała je, ale była tam jedynie świeża skóra. Nowa blizna, większa niż jakakolwiek wcześniej. Dzięki Sasuke, pomyślała gorzko, a jej ręka zadrżała, gdy opuściła ją na kolana.

Odsuwając tę myśl, Sakura spojrzała na swojego ratownika. - Lepiej. Dużo lepiej. Przynajmniej nie odczuwam bólu. Dziękuję ci. - Sięgnęła, by wsunąć drugą rękę wokół jego ramienia i wcale nie zabolało, gdy podniósł ją na kolana. - Dziękuję ci tak bardzo.

Jedna z jego dłoni była ciepła wokół jej i śliska od krwi. Druga naciskała na jej plecy. Klęczał na tyle blisko, że gdy mówił, jego oddech ogrzewał jej policzek. - Nie ma za co, Sakura.

Była chwila bezruchu, jego oczy spoczywały na niej, zanim lekko wzruszył ramionami i pochylił się. Jego usta chwyciły i mocno docisnęły się do jej ust na kilka sekund, gdy lekko przechylił głowę na bok. Wyglądało na to, że nie obchodziło go, że na jej ustach była krew i celowo trzymał swoje zamknięte. Kiedy się cofnął, w jego ciemnych oczach widziała rozbawienie i jej krew na jego ustach. Coś się zachwiało w jej klatce piersiowej. Nie zdawała sobie sprawy, że jego oczy były tak czarne jak Sasuke.

- Proszę, nadal będziesz żyła i to też załatwiłem. Możesz wstać?

Sakura zamarła w szoku na kilka sekund, zanim sama absurdalność tego, co właśnie się wydarzyło, dotarła do niej w pełni. Zwilżyła usta i najpierw zapytała: - Jak masz na imię?

Mrugnął do niej.

- Shī. - Kiwając głową, Sakura zapisała to w pamięci. W końcu był jej pierwszym pocałunkiem - i był to naprawdę niezapomniany pocałunek. - Myślałem, że o tym wspomniałem.

- Nie. Pomożesz mi wstać? - Z jego pomocą mogła wstać i poruszali się stopniowo, równomiernie, na skraj nowego pola bitwy, gdzie szalały pożary i walczyli olbrzymi, czekając na moment, kiedy potrzeba medyków przezwycięży potrzebę dalszej walki. Czekali, aż Naruto wygra, ramię Shī owinięte było wokół jej pleców, a jej ramiona obejmowały jego i wkrótce zapomniała o jej otarciu się ze śmiercią i z romansem, ponieważ Naruto umierał, a ocalić go mogła tylko ona.

Następnym razem, gdy zobaczyła Shī, było to na spotkaniu Kage. Była tam dla Tsunade, a on dla Raikage, A. Spotkania były znacznie bardziej nieformalne w wyniku Sojuszu; każda wioska miała jedną stronę dużego stołu, a każdy Kage miał jednego ze swoich shinobi siedzących po obu jego stronach. Sakura była po lewej stronie Tsunade, a po jej lewej Temari, siedząca po prawej stronie Gaary. To było symboliczne, jak przypuszczała Sakura, bycie prawą lub lewą ręką. Kankuro siedział po lewej stronie swojego brata, a potem była delegacja Kiri, potem Kumo, potem Iwa, a następnie Shizune.

Shī był także po lewej stronie, na przeciwko niej. Prawą ręką Raikage był duży mężczyzna o białych włosach i ciemnej skórze, który mówił ostrożnie i wydawało się, że przeprasza strasznie dużo. Obok Shī był starszy shinobi z Kiri, z którym wydawało się, że czuł się dobrze; może pracowali razem podczas wojny.

Podczas spotkania Sakura notowała podobnie jak każda inna lewa ręka Kage, natomiast prawe od czasu do czasu wtrącały się, gdy przywódcy sprzeczali się między sobą z zażyłością i ciepłem charakteryzującym związaną ze sobą rodzinę. Sakury nie było na szczycie Kage ani na żadnym ze spotkań podczas wojny lub przed nią, ale była pewna, że przeszli długą drogę.

Uczestnicy wydawali się dziwną mieszanką ochroniarzy, uczniów, doradców i przyjaciół; najwyraźniej ich wybór pozostawiono w gestii Kage. Gaara wręcz drażnił się z Tsuchikage, czego Sakura nigdy nie myślała, że zobaczy. Sądząc po promiennym uśmiechu na twarzy Temari, odczuwała ulgę. On przebył dłuższą drogę niż ktokolwiek inny, pomyślała Sakura, przeglądając drobiazgowy zapis tematów i decyzji z konferencji. W jakiś sposób rozmowa odeszła od rozmowy o granicach międzynarodowych i nowych przepisach dotyczących ich przekraczania do młodego Kazekage, który zastanawiał się na głos, dlaczego nazywają się „Ukrytymi” wioskami, skoro wszyscy znają ich dokładne lokalizacje. Doprowadziło to do tego, że Tsuchikage wydął pierś i zaczął bronić tradycji.

Z wyrazu cierpienia na twarzy Shī wywnioskowała, że była to rozmowa, którą odbyli wiele razy. Przyłapał ją na obserwowaniu go i uśmiechnął się ciepło; Sakura mrugnęła i spojrzała na papier, nagle nie mogąc myśleć o niczym innym, jak tylko o jego wargach na jej wargach i o tym, jak wyglądał z jej krwią na ustach. To był obraz, na którym była skupiona od końca wojny.

Mało sprzyjający zacieśnianiu stosunków między różnymi wioskami shinobi - a przynajmniej nie w taki sposób, aby omawiać go przy stole spotkań z pięcioma głowami państw i ich najbardziej zaufanymi towarzyszami. Jej Shishou, pomyślała cierpko Sakura, spoglądając na hałaśliwą kobietę po jej prawej stronie, prawdopodobnie byłaby zachwycona słysząc, że Sakurę zadowalają takie myśli. Mimo całej swojej empatii nigdy nie aprobowała Sasuke. Nawet teraz, kiedy był w wiosce.

- Chcę tylko wiedzieć - wtrącił się głośno Kankuro, a podczas gdy Sakura podskoczyła z zaskoczenia, jego brat rzucił mu groźne spojrzenie za przerwanie - co zrobić z mniejszymi wioskami Shinobi? Co się stanie, jeśli się obrażą, że nie zaangażowaliśmy ich w wojnę?

Tsunade wydała ostry, zamyślony dźwięk i usiadła, bębniąc paznokciami o stół. - Nie myślałam o tym. Jest ich zbyt wiele, abyśmy mogli je całkowicie zignorować; to byłoby błaganie o kłopoty. Zwłaszcza jeśli wezmą sobie do serca pomysł Sojuszu Shinobi i wystąpią przeciwko nam.

- Wygraliśmy wojnę - zgodził się Gaara - ale nie bez znacznych strat dla każdej z naszych wiosek.

Nastąpiła chwila ciszy, na wszystkich w pokoju spoczął ciężar na wzmiankę o utraconych, a dłoń Sakury zacisnęła się na długopisie. Ten zatrzeszczał trochę, dźwięk pękania był jedynym dźwiękiem w pokoju, a ona pospiesznie odłożyła długopis.

Najwyraźniej był to sygnał do wznowienia dyskusji i Shī również odłożył pióro, odzywając się po raz pierwszy. Pod stołem Temari podała Sakurze swój długopis do użycia.

- Powinni być wdzięczni - powiedział głosem na tyle silnym, że naprawdę zaskoczył Sakurę. Kiedy ją leczył, jego głos zawsze wydawał się raczej kojący. Ale teraz nie był lekarzem; teraz mówił żołnierz, jeśli nie generał, biorąc pod uwagę jego pozycję obok Raikage. Każdy lekarz, który jest czegoś warty ma jakiś rodzaj podejścia do pacjenta, ale to zostaje pozostawione za drzwiami, gdy leczenie się zakończy. - Zostaliby zdziesiątkowani, biorąc pod uwagę ich mniejszą liczbę, a ich gospodarka w wyniku tego by upadła. Nie sądzisz, Haruno-san?

Sakura pominęła nazwisko, nie wspominając o tym, że użył zwrotu grzecznościowego. Nie była pewna, dlaczego Shī zdecydował się na użycie tego teraz. - Tylko Sakura, proszę. Myślę, że ty i ja jesteśmy trochę poza formalnościami, prawda?

Wzruszył ramionami. - Szczerze mówiąc, zaczynałem myśleć, że mnie nie pamiętasz.

- Uratowałeś mi życie. - Jej głos był na tyle płaski, że szybko otrzymała spojrzenie od blondynek po obu jej stronach. Tsunade wiedziała o odniesionych przez nią ranach pod koniec wojny, ale Sakura nigdy nie miała okazji powiedzieć jej, kto je wyleczył. Imię osoby, która spowodowała najgorsze, miało pierwszeństwo. Temari mogła nie wiedzieć, że doznała obrażeń; jej ubrania zakrywały blizny, które po nich zostały. - Nie mogłabym cię zapomnieć, Shī.

Pochylił głowę i zignorował ciekawskie spojrzenia wielu innych shinobi.

Krzyżując nogi pod biurkiem, Sakura podparła łokieć na stole i położyła brodę na dłoni, myśląc. - Co do tego, co myślę na ten temat... muszę powiedzieć, że się z tobą zgadzam. Gdy mniejsze Ukryte Wioski uświadomią sobie, jak okropna była wojna, powinny być wdzięczne za to, że zostały z niej wykluczone. I to nie tak, że trzymaliśmy to, co się działo w tajemnicy. Czy kilka z nich nie zostało ewakuowanych? A słowo w naszej branży szybko się roznosi.

Różne skinienia i pomruki rozniosły się wokół stołu, zanim dziewczyna po lewej stronie Tsuchikage uderzyła pięścią w biurko. Miała zmrużone oczy i krzesło przewróciło się za nią, gdy nagle wstała.

- Mogli zaoferować swoje usługi w dowolnym momencie, ale nie zrobili tego! Jeśli któraś z nich odważy się teraz sprawić nam kłopot, powinniśmy je zniszczyć!

- Raczej nie. - Nie zgodziła się szybko Mizukage, a Sakura odłożyła swoje nowe pióro na papier, śledząc rozmowę w tym nowym kierunku. - To nie poprawiłoby klimatu politycznego.

Dyskusje zaczęły się stąd i szybko stały się pełną debatą. Sakura z przyjemnością zauważyła, że ani razu nie zasugerowano rozwiązania Sojuszu. Narody Shinobi przeszły od wrogów do towarzyszy broni i nie wydawało się, że w najbliższym czasie się to zmieni.

Shī spojrzał na nią znad swojego biurka i papieru, jedyna dwójka pozostająca w pokoju, która robiła notatki z dyskusji, a oddech utknął jej w gardle na widok jego niewielkiego uśmiechu.

Wszyscy, którzy pracowali jako lewa ręka Kage - Sakura wątpiła, że przestanie tak o nich myśleć podczas trzydniowej konferencji - zebrały się tej nocy na nieformalną kolację. Byli dziwnymi ludźmi, zarówno wokalnymi, jak i łagodnymi lub otwarcie entuzjastycznymi. Uczniowie, krewni lub ochroniarze, nie miało to znaczenia, kiedy domagali się ostatniego kawałka wołowiny z grilla lub kiedy nalewali sobie drinki. Nie było między nimi hierarchii, ponieważ ich przywódcy postrzegali się wzajemnie jako szanowanych i równych sobie.

Był to rodzaj pokoju, o którym Sakura nigdy by nie pomyślała, że zobaczy w swoim życiu, nigdy nawet nie rozważała tej wizji jako dziecko na lekcjach historii. Przyjemnie było być tego częścią, choć wyczerpujące mogło być nadążanie za kłótniami Kankuro i Kurotsuchi. W miarę, jak posiłek się kończył, energia Kankuro rosła coraz bardziej, gdy spierał się, czy Deidara był „morderczym dupkiem” (postawa, którą Sakura w pełni popierała), czy po prostu „zbłąkanym buntownikiem”. Przy stole robiło się głośno, więc Sakura usprawiedliwiła się butelką sake i usiadła przy oknie, na przemian obserwując swojego starego przyjaciela i patrząc na księżyc.

Kilka drinków później Shī oderwał się od swojej o wiele spokojniejszej dyskusji z Chojuro i opadł po jej lewej stronie, swobodnie wyciągając nogę i opierając się na niej ramieniem, popijając filiżankę parującej herbaty. - Hej.

Sakura uśmiechnęła się do niego. - Cześć i tobie. - Przez chwilę siedzieli w towarzyskiej ciszy, zanim oboje odezwali się jednocześnie.

- Więc co było z rzuceniem...?

- Jak się mają...? - Oboje zatrzymali się i zachichotali, zanim Sakura gestem nakazała mu zacząć.

- Jak się mają twoje obrażenia? Wyglądasz dobrze; czy były jakieś komplikacje?

- Chcesz tylko wiedzieć, czy coś przeoczyłeś - oskarżyła go lekko i pokręciła głową, gdy Shī wzruszył ramionami, jakby chciał zapytać, jak może to być złe? - Nie. Jestem w porządku. Właściwie to czuję się wspaniale.

- Cieszę się - powiedział jej i faktycznie na takiego wyglądał. Popijając herbatę, ciekawsko przechylił głowę. - Czy mogę sprawdzić? Myślałem o tobie - mam na myśli niepokoiłem się. Ta rana klatki piersiowej była...

Wydawało się to oczywistym przejęzyczeniem i kiedy Sakura wpatrywała się w niego, zamiast zlitować się i odpowiedzieć, czubki jego uszu stały się różowe. Przycichł i opadły mu ramiona. To urocze.

- Jasne - powiedziała mu cicho, odkładając filiżankę - możesz spojrzeć na moje ramię.

To nie ze względu na sake jej twarz zrobiła się ciepła, gdy odchyliła się od okna i rozpięła czerwoną koszulę, odsłaniając cieńszy czarny top, który nosiła pod spodem. Wyciągając lewe ramię z rękawa, Sakura obróciła się, by stawić mu czoła, więc najgorsza blizna była dla niego widoczna i patrzyła na jego twarz przez opadające włosy.

Całe ciepło opuściło go, gdy patrzył na jej bliznę, a jego ciemne oczy były intensywne. Zacisnął szczękę i oddychał głęboko przez nos, mocny i opanowany. Potem jego spojrzenie przesunęło się do jej spojrzenia.

- Przykro mi, że nie wykonałem lepszej pracy.

- Naprawiałeś kilka kości. - Łatwo zauważyła Sakura, ponieważ była to myśl, którą miała w głowie kilka razy. - W bardzo krótkim czasie, bez narzędzi i lekarzy do pomocy. Zrobiłeś operację w terenie, Shī, nie spodziewałam się nieskazitelnej skóry.

- Ale zasługujesz na to - powiedział krótko, po czym spuścił wzrok na jej ramię i odstawił herbatę. Jego dłonie, gdy tym razem jej dotykały, były tak delikatne jak w dniu, w którym się spotkali i znacznie cieplejsze dzięki jego herbacie. Jej najnowsze blizny nadal były wrażliwe, a niektóre z nich były duże, ale wyleczył ją dobrze: Sakura miała pełny zakres ruchu, pełną funkcję. Po prostu przebarwiona, lekko uniesiona skóra w kilku miejscach i jedna gruba, różowa linia, kreśląca ścieżkę okropnie ostrego miecza, przecinająca długo utrzymywane uczucie tak pewnie jak jej skórę i kość. Wszystko, czego Shī dla niej nie naprawił, była w stanie wyleczyć po aktywacji Pieczęci kilka godzin później.

Nie miała trwałych uszkodzeń. Była jedną ze szczęśliwych osób.

Oddech jej zadrżał, a oczy Shī znów zamigotały do jej twarzy. Czerń Uchiha, pomyślała jeszcze raz i to była jedyna rzecz w nim, na której jej nie zależało.

- Czy cię zraniłem? - zapytał, a jego jedna ręka podpaliła się zielonym blaskiem Mistycznej Dłoni. Natychmiast wszyscy pozostali w pokoju byli w pogotowiu, każdy z nich odwrócił się w stronę okna z bronią w ręku. Jeśli Shī zauważył (a ninja jego kalibru musiał zauważyć), nie zareagował, po prostu przyciskając ciepłą dłoń do jej blizny na ramieniu.

- W porządku - powiedziała im Sakura i uśmiechnęła się, gdy napotykała spojrzenie Kankuro. Był najbardziej zaniepokojony ze wszystkich; znali się najdłużej ze wszystkich tutaj, a także osobiście, biorąc pod uwagę sposób, w jaki kiedyś uratowała mu życie. - Właśnie sprawdza moje ramię. Poprosiłam go o to.

Kankuro prychnął, ale odłożył zwój na podłogę.

- Jestem pewien, że potrzebowałaś pomocy, Sakura - powiedział głosem absolutnie ociekającym sarkazmem.

Pokazała mu środkowy palec i oboje się zaśmiali, atmosfera powróciła z nieufnej do zwyczajnej.

Sojusz, pomyślała ponownie, ale nadal byli shinobi.

Odwracając się, by spojrzeć na Shī, uniosła brew. - Wszystko dobrze? - zapytała cichym głosem i obróciła ramieniem pod jego dłonią, żeby dać mu wskazówkę. Wziął ją, pozwalając jutsu zniknąć, po czym wziął ręce.

- To była naprawdę poważna kontuzja - powiedział i podniósł herbatę, siadając przy ścianie, gdy ona poprawiała koszulę. - I od miecza. Kto cię zaatakował?

Wziął łyk, obserwując ją nad brzegiem kubka. Zadał pytanie, na które nie była gotowa odpowiedzieć: zaatakowanie jej przez Sasuke nie było czymś, co zamierzała omówić z kimś z wioski, która kiedyś poprosiła o jego głowę, bez względu na to, jak przystojny był ten człowiek.

- Zakładam, że to retoryczne pytanie - rzekła zamiast odpowiedzieć i podniosła, a potem skończyła swój własny napój, utrzymując jego spojrzenie. Była uczennicą Shishou, a Tsunade już dawno nauczyła Sakurę, jak ważne jest, by wygrać z kimś w piciu, gdy nie chciałeś z nim rozmawiać.

Sapiąc cicho, Shī osiadł niżej przy ścianie. Nalała sobie kolejny kubek, oferując mu jeden. Shī potrząsnął głową i siedzieli razem przez kilka minut, po prostu słuchając debaty toczącej się przy stole, aż trącił ją ramieniem. - Wcześniej pytałaś mnie o coś...?

- Och tak - powiedziała tępo Sakura, próbując sobie przypomnieć, a potem zmarszczyła brwi, gdy to do niej wróciło. - Na spotkaniu całkowicie rzuciłeś mnie psom! O co chodziło; musiałeś wiedzieć, że ledwo zwracam uwagę.

- Jak mogłem to wiedzieć? - zapytał i podniósł rękę, gdy otworzyła usta, by odpowiedzieć. - To było pytanie retoryczne, Sakura. Krótko mówiąc, szczerze chciałem wiedzieć, co sądzisz o omawianej sprawie. Po tym, jak otworzyła się szansa do naszej rozmowy nie widziałem powodu, aby nie wciągać cię w rozmowę. Przepraszam, jeśli to sprawiło, że poczułaś się niekomfortowo, ale nie miałaś nic przeciwko.

Przesuwając się, by wyprostować nogę przed sobą, odciągnęła sprzed twarzy kosmyk włosów.

- Jest dobrze; to był tylko szok. Nie spodziewałam się mówić przed wszystkimi pięcioma Kage. Właściwie to nie miałam nic przeciwko. Poza tym - kręciła przez chwilę filiżankę sake, po czym zerknęła na niego kątem oka, uśmiechając się. Może to było trochę zalotne, trochę nieśmiałe, ale... ona chciała, żeby tak było. - Dało nam to szansę oczyszczenia powietrza.

- Ku wielkiemu zainteresowaniu naszych rodaków, zauważyłem - powiedział Shī z powściągliwym zwrotem słów. - Darui prawdopodobnie mnie zaatakuje i każe dać jakieś wyjaśnienie naszego spotkania.

Sakura wzruszyła ramionami.

- Shishou prawdopodobnie zrobi to samo ze mną. Nie jest to jednak problem. To trochę zawstydzające, że nie mogłam się poruszyć na tyle, żeby się wyleczyć, kiedy wcale nie powinnam zostać trafiona, ale… cóż…

- Czasami nie da się tego uniknąć - dokończył za nią Shī. - Od czasu do czasu lekarzowi łatwiej jest wziąć uderzenie za kolegę z drużyny, niż leczyć go później. Wyobrażam sobie, że coś takiego było przyczyną twoich ran?

Zarzucił przynętę - i to niezbyt subtelnie. Gdyby była choć trochę pijana, mogłoby to zadziałać, ale Sakura używała swojej czakry do rozkładania alkoholu przez całą noc. W rezultacie nie była nawet podpita.

- Och, dwie lub trzy z nich - odpowiedziała niejasno i znów zapadali w ciszę, obserwując pokój. Sakura pomyślała, że rozmowa między nimi była łatwa i ich wspólna cisza była równie wygodna. Przyszło im to naturalnie także podczas wojny. Cicho zapytała: - Naprawdę nie myślałeś, że o tobie zapomniałam, prawda?

- Może - Zastanowił się. - Byłem rozczarowany, gdy mnie nie poznałaś, ale potem coś sobie uświadomiłem.

- Co?

To spojrzenie, które jej rzucił. Cholernie gorące, pomyślała i wzięła szybkiego łyka. Dopiero, gdy na niego spojrzała, powiedział: - Spędziłaś połowę spotkania, obserwując mnie.

- Nie! - zaprotestowała, lekko się rumieniąc, a on otwarcie uśmiechnął się na ten widok.

- Tak - odpowiedział spokojnie - Wyobrażam sobie, że twoje zainteresowanie miało coś wspólnego z faktem, że ukradłem twój pierwszy pocałunek?

I w końcu się to stało. Najwyraźniej w końcu o tym rozmawiali - Sakura nie była pewna, czy to zrobią. Nie było sposobu, aby się upewnić, czy to w ogóle coś dla niego znaczyło, ten kapryśny, zapierający dech w piersiach pocałunek, bez ujawnienia, jak wiele to dla niej znaczyło. Zaciskając wargi i wyobrażając sobie, że wciąż czuła na nich ciężar jego warg, Sakura zamruczała, zanim przyznała: - Może.

Zaśmiał się lekko i był to ciepły dźwięk, który łagodził niektóre szorstkie krawędzie jej umysłu. Nie tylko jej wątpliwości wobec Shī. Rzeczy w Konoha nie były łatwe; Powrót Sasuke nie poszedł tak dobrze, jak kiedyś miała nadzieję, że pójdzie. Umysł cofnął się o kilka tygodni i Sakura zacisnęła pustą dłoń, jej kostki stały się białe, kiedy przypomniała sobie wbicie pięści w jego obojętną twarz. Powinno to być satysfakcjonujące, powinno wystarczyć do rozpoczęcia walki, powinno wystarczyć, aby na nią spojrzał, ale…

Nawet kiedy patrzył jej martwo w oczy, Sasuke chyba jej nie widział. Kiedy stanęła przed swoim Hokage i zeznała, że był on bardzo niestabilny, wypowiadając się przeciwko podniesionemu głosowi Naruto, który chciał, by pozwolono mu na swobodne poruszanie się po wiosce i pełny dostęp do jego czakry, kiedy zaleciła areszt domowy i ścisły plan leczenia... Najsilniejsza reakcja, którą otrzymała, była od Naruto. Opracowany przed laty dziecinny plan dociągnięcia Sasuke na ich stary plac treningowy i pobicia go, aby zmusić go do wzięcia jej na poważnie po powrocie, nie był nawet wart poważnego rozważenia. Sasuke nawet nie przeprosił.

Ale nie miało znaczenia, co on myślał. Sakura myliła się przez długi czas: Sasuke nigdy nie był osobą, którą myślała, że był. Ulgą było, gdy Tsunade poprosiła Sakurę, aby dołączyła do niej na tej konferencji, a Sakura nawet nie wiedziała, że Shī tu będzie; od razu się zgodziła.

- Kłopoty w raju? - Zapytał sucho Shī i na jej pytające spojrzenie wyjaśnił: - Masz zły wyraz twarzy. Zakładam, że jest to coś, co przyniosłaś ze sobą ze swojej idealnej małej wioski, ponieważ tutaj jesteś w tak wspaniałym towarzystwie. - Jego żart zabrzmiał płasko, a głos był zbyt napięty, żeby naprawdę brzmiał dowcipnie.

- Masz pewne problemy z Konoha, prawda? - zapytała, przypominając sobie niesmak w jego wyrazie twarzy, gdy zdał sobie sprawę, skąd pochodziła.

- Tak, można tak powiedzieć. - Jego głos był prawie nienaturalnie lekki. - Miałem tam kilku krewnych, ale zostali zabici jakiś czas temu.

- Przykro mi - odpowiedziała mu szczerze Sakura. Utrata kogoś nigdy nie była łatwa, bez względu na to, jak to się stało.

- Tak, mi też. Nie mam żadnych krewnych w domu - to typowe, oczywiście, ale mimo wszystko... miło było wiedzieć, że kogoś miałeś.

Była pewna chwila, gdy oboje wydawali się brać pod uwagę tych, których stracili w życiu. To może było dziwne, ale Sakura nie mogła nie uznać Sasuke za jedną z tych strat.

- Jest - rzekła po chwili. Kiedy uniósł brew, uśmiechnęła się do niego bez przekonania. - Kłopot.

Wskazał jej, żeby kontynuowała.

- Sasuke wrócił, czego tak naprawdę pragnął cały mój zespół od… lat. Ale jest kryminalistą i jest jako taki traktowany - i wiem, że nim jest i powinien być, więc nie przerywaj! - Wtrąciła, a usta Shī zamknęły się posłusznie. - Ale Naruto jest ciągle rozdarty między ekstazą a wyczerpaniem, próbując utorować mu drogę do zaakceptowania przez naszych rówieśników. Sai, jeden z moich kolegów z drużyny, jest jak zwykle bachorem, ale tym razem jest gorzej, ponieważ ma ten głupi kompleks niższości wobec Sasuke, ponieważ został wprowadzony do drużyny jako jego zastępca. A Sasuke, oczywiście, jest po prostu wielkim dupkiem, jeśli wybaczysz mój język.

Shī zaszydził.

- Język? Proszę cię, słyszałem gorszy na oddziale pediatrycznym. - Minął moment. - Słuchaj, odkładając na bok moje osobiste… problemy… ogólnie z Uchiha, co ty u licha w nim widzisz?

- Co ja w nim widzę? - powtórzyła słabo Sakura, oszołomiona obecnym napięciem. Ale oczywiście nie był w jej myślach, nie rozmawiał z nią od czasu wojny. Nie wie, jak się zmieniła. Płasko, natychmiastowo, odpowiedziała: - Nic.

- Powiedziałaś, że czekałaś, aż cię pocałuje.

- Tak. Kiedy miałam trzynaście lat - zauważyła. - Po tym, jak opuścił wioskę i nasz zespół, nie miało znaczenia, jakie miałam nadzieje i jak bardzo byłam uparta. Nigdy nie mieliśmy odzyskać tego chłopca. Nigdy nie zamierzał wrócić do domu i po prostu... magicznie wszystko naprawić, będąc w nim. - Sakura zaśmiała się trochę ze swoich starych marzeń. Sasuke nigdy nie będzie się nią przejmował. Miałaby więcej szczęścia, by uwieść jego rudowłosą koleżankę z drużyny Karin, niż sprawić, by coś do niej poczuł. Umawiałaby się z Kakashim, a on miał około czterdziestki, zanim spróbowałaby być z Sasuke.

Naruto mógł myśleć, że wszystko było lepiej, że wszystko zostało wybaczone, ale Sakura wiedziała, że tak nie było. Powodowało to kulę poczucia winy w jej żołądku, mdłości w gardle. Jej marzenia zostały przekreślone, ale Naruto również, on po prostu jeszcze tego nie zauważył.

- Może nadal lubiłam go aż do wojny, ale to nie tak, że tak naprawdę wciąż go znałam. Szczerze mówiąc, Shī, myślę, że znam cię lepiej niż Sasuke. Zrezygnowałam z tego, by zrozumieć go albo to, jak działa jego umysł.

- Zrozumieć umysł osoby, która wyrzuciłaby wszystko, co miała, za zastrzyk zemsty? - Shī zaśmiał się z niej swoimi kolejnymi słowami, wygłoszonymi całkowicie monotonnie. - Oczywiście to ty w tym scenariuszu jesteś socjopatką.

Rozmowa została przerwana, a Shī wziął kolejny łyk herbaty, po czym powoli wypuścił powietrze, relaksując się. Mrugnął, a jego ruch był powolny; albo czuł się bardzo wygodnie, albo był pod wpływem narkotyków, a bardzo wątpiła w to drugie. Ona też mogła się zrelaksować obok niego w ten sposób i ich ramiona się o siebie otarły, kiedy trochę się przekrzywiła, przechylając głowę do tyłu, by ponownie spojrzeć na księżyc.

- Jakie jest Kumo? - Wymknęło jej się, zanim mogła pomyśleć o jej pytaniu i pospieszyła się ze sprecyzowaniem. - To znaczy, byłam tam na początku wojny, ale zastanawiałam się, jak tam jest przez resztę czasu. Czy jest spokojnie, głośno lub zimno...? - Urwała na widok jego uśmiechu.

- Jest zimno - odparł cicho. - I głośno. Ale ściśle współpracuję z A-sama i B-sama, więc mogę nie być najlepszym sędzią. - Zatrzymał się z zamyślonym spojrzeniem, kiedy na nią patrzył. - Lubisz śnieg, Sakura?

Uśmiechnęła się, spoglądając na resztę pokoju. Chojuro wił się w miejscu z czerwonymi policzkami. Wypił o połowę mniej alkoholu niż Sakura. Wyglądało na to, że Kankuro w końcu wygrał swój spór, a Kurotsuchi wyglądała na gotową do wybiegnięcia z pokoju, gdy Sakura odpowiedziała: - Tak.

Shī otworzył usta i powiedział coś, co zagubiło się w chaosie śmiechu i przekleństw, gdy Kurotsuchi potknęła się na macie tatami i wylądowała na kolanach Kankuro. Musi być najbardziej pijana z nas wszystkich - pomyślała Sakura. Dziewczyna popchnęła Kankuro w klatkę piersiowa, przewracając go płasko na plecy, kiedy podskoczyła na nogi i zaczęła na niego krzyczeć. Chojuro podniósł ręce, żałośnie próbując zachować spokój, ale potknął się o własne słowa, ze związanym językiem i będąc całkowicie pijanym.

- Co powiedziałeś? - zapytała, wciąż się śmiejąc.

Odrzucił resztki swojej herbaty, a następnie odsunął się od ściany, by skierować się twarzą do niej. Poczuła się, jakby zabrakło jej powietrza: czarne oczy Shī były bezpośrednie, jego oczy otwarte, trzymał ręce na kolanach, gdy klękał przed nią półformalnie. W tych oczach widziała nadzieję, ciepło i determinację. - Powinnaś przybyć tej zimy do Kumo - powtórzył.

Mrugnęła kilka razy, nim udało jej się zaczerpnąć tchu, a potem lekko kiwnęła głową. Sakura była zaskoczona, jak spokojny był jej głos.

- Myślę, że bardzo bym tego chciała.

Uśmiechnął się do niej, wyraźnie szczęśliwy, a wokół jego oczu powstały małe linie. Cały dzień go obserwowała i Sakura nigdy nie widziała, żeby się tak uśmiechał. Tym razem dotarło to do jego oczu, wciąż czarnych jak Uchiha, ale sto razy cieplejszych i nagle zaczęła je uwielbiać.

- Tak?

- Tak. - Sakura zagryzła wargę na sekundę, a potem uśmiechnęła się szeroko. - Tak, zdecydowanie.   

Kiedy Shī oparł się o ścianę, był bliżej, a jego nagie ramię całkowicie oparło się na jej ramieniu, żadne z nich nie uniknęło kontaktu, a po chwili Sakura pochyliła się ku niemu. Był ciepły, pewny - a jego oddech wstrzymał się, gdy to zrobiła. Nie był tym nieporuszony. Jej dni wyglądały teraz o wiele jaśniej niż przedtem, zanim tu usiadł.

Zastanawiała się, czy taka właśnie powinna być miłość.

To tłumaczenie siedziało już od ponad trzech tygodni i w końcu je wrzucam. W końcu Cee. W końcu ten przystojny blondas. Patrzcie na tego arta i podziwiajcie jego cudowność. Jest taki wspaniały, że nawet zasłużył u mnie na swój własny ff, który już piszę. A raczej bardzo chcę pisać, ale oczywiście licencjat mi nie pozwala...