Na pierwszym miejscu [ItaSaku]

W sercu Uchiha Itachiego, Konoha zawsze była na pierwszym miejscu.

Dla Haruno Sakury był to Uchiha Itachi.

OPOWIADANIE NIE NALEŻY DO MNIE, JEST TO TYLKO JEGO TŁUMACZENIE

Tytuł oryginału: First

Autor oryginału: HeyitsVi

Link do oryginału: [LINK]

Opis autora: W sercu Uchiha Itachiego, Konoha zawsze była na pierwszym miejscu. Dla Haruno Sakury był to Uchiha Itachi.

Uwaga: Jest to AU, w którym masakra Uchiha miała miejsce dużo później. Itachi ma 25 lata, zaś Sakura około 19. 

 

~0~

        Itachi Uchiha wpatrywał się w kamień, zastanawiając się, czy tak naprawdę był to tylko długi i skomplikowany koszmar. Może umarł i utknął w piekle?

         Haruno Sakura

         Krawędzie wokół liter nadal były szorstkie, co podkreślało fakt, że zostało ono dodane stosunkowo niedawno w porównaniu z innymi nazwiskami na pomniku.

        Zaginęła trzy miesiące przed tym, zanim rozeszła się wiadomość, że Godaime zmieniła jej status na MIA*. Cała wioska pogrążyła się w żałobie, jakby zmarł Kage. Kwiaty przy jej gabinecie w szpitalu piętrzyły się aż do teraz, mimo, iż minęło już sześć miesięcy od jej zniknięcia. Ludzie wciąż mówili o niej jak o męczenniku.

    Haruno Sakura była znana. I w pewnym stopniu była również męczennicą. Była lekarzem, ratującym każdego, bez względu na koszt. Spędziła wiele nocy wracając do domu na granicy wyczerpania chakry, które zabiłoby innych shinobi, gdyby nie jej kontrola – najlepsza, jaką kiedykolwiek widziała, według Hokage – która utrzymywała ją przy życiu. I z powodu tego oddania, ludzie ją kochali. Do tego stopnia, że zawsze mówili o niej z szacunkiem.

        Po odkryciu zmiany jej statusu, Sasuke i Naruto się wściekli. Wpadli do biura Tsunade, żądając wyjaśnień i ponownej zmiany. Jednak Hokage potrząsnęła głową. Protokół nie pozostawiał jej wyboru – było to konieczne. Dwóch młodych ninja nie przyjęli tego dobrze, wpadając w furię do tego stopnia, iż wyrzucono ich z wieży. Było to łagodne traktowanie, ponieważ ich zachowanie graniczyło ze zdradą, ale Tsunade zrozumiała. Znała różowowłosą dziewczynę, zanim jeszcze została Hokage, kiedy to Sakura błagała ją, by nauczyła jej medycznego ninjutsu.

         Ona też ją kochała.

     Sama Godaime była na początkowych stadiach destrukcyjnej złości, prawie przewracając wieżę Hokage. Jednak nie miała innego wyboru, jak tylko unieść głowę i iść dalej. Musiała kierować wioską – po dwóch nieudanych misjach, skupiających się na odnalezieniu jej uczennicy, musiała zaakceptować fakt, że Haruno Sakura już nie wróci.

         Hatake Kakashi stał się neurotyczny. Wykonywał każdą dostępną misję zlokalizowaną blisko jej ostatniej aktualizacji, niezależnie od rangi. Wszyscy wiedzieli, że wciąż jej szuka i że wbrew wszystkiemu wierzył, że różowowłosy medyk wciąż żył. Jej były kapitan spędził wiele dni zaszyty w jej starym mieszkaniu, odmawiając przerwania dzierżawy i płacił za nie samodzielnie. Ludzie szeptali, że obserwując jej przemianę z młodej dziewczyny do pięknej kobiety, mężczyzna zakochał się w niej i postrzegali to jako romantyczną tragedię z uwagi na to, że miłość, którą ją darzył, była nieodwzajemniona i nigdy nie wróci.

         Itachi przez jakiś czas zastanawiał się, czy można było temu zapobiec, gdyby zgodził się pójść z nią. Zdawał sobie jednak sprawę, że nie mógł. Klan Uchiha planował zamach stanu podczas jej misji i nie mógł pozwolić sobie na odejście z obawy przed tym, co mogłoby się stać podczas jego nieobecności.

      Jedynie dzięki zaskakująco łatwej zgodzie Rady na żądania jego ojca, zamach opóźniono a następnie całkowicie wycofano, gdy Sandaime ustąpił. Wszelkie możliwości wojny domowej zniknęły. Klan Uchiha był zadowolony, kiedy Hiruzen – w ich oczach uprzedzony do nich i faworyzujący swoich przyjaciół – ustąpił. Przyrzekł wierność nowemu Hokage i zapewnił sobie miejsce w wiosce.

     Jednak ludzie, którzy szeptali imię Sakury uważali, iż Itachi nie miał prawa jej opłakiwać, ponieważ był jej dawną miłością, bezdusznym mężczyzną, który złamał ją tuż przed jej misją. Plotki mówiły, że to z powodu uznania jej przez Klan Uchiha niegodnej dziedzica. Jednak nie było to prawda.

        Jego rodzice kochali ją, podobnie jak reszta klanu. Wielu Uchiha uważało ją za swojego osobistego medyka, pozwalając jej dotknąć ich oczu, podczas gdy nawet Hokage nie miała tego przywileju. Jak powiedzieli, była jedyną godną tego osobą, co najprawdopodobniej było powodem, dla którego reakcja rodziny na ich rozstanie nie była zaskakująca.

         Rozkazano mu to ponownie rozważyć. Powiedziano, iż Haruno Sakura jest gotowa do stania ramię w ramię z Uchiha, z rękami, które mogą leczyć ich doujutsu i zapobiegać ślepocie. Nie przyjęliby żadnej innej kobiety dla dziedzica ich klanu.

         Głosy zamilkły, kiedy ogłoszono jej status, a jego rodzice przywdziali żałobną czerń.

        Jeśli chodzi o niego – postępował tak, jak zawsze, ale tylko dlatego, że nie miał pojęcia co zrobić.

         Wciąż pamiętał dzień przed jej wyjazdem.

~0~

         - Hej – usłyszał ją, zanim ją zobaczył.

         Itachi odwrócił się, by spojrzeć na Haruno Sakurę, jego partnerkę od ponad trzech lat, gdy szła w kierunki ławki, na której siedział, kontemplując grzechy, które miał popełnić.

       Zamach stanu był tylko kwestią czasu i w momencie, kiedy Rada sprzeciwi się żądaniom jego ojca na najbliższym spotkaniu w przyszłym tygodniu, Uchiha zemszczą się krwawo, ponieważ w ich oczach, było to najlepsze rozwiązanie. Jednak według Konohy, było to rozwiązanie dla nielojalnych psów.

     Jednak Itachi zawsze stawiał Konohę na pierwszym miejscu. Jego lojalność wobec wioski nigdy nie była kwestionowana i sam udowodni to Hokage kosztem własnej rodziny i swojego życia. Przyjął te rozkazy pod warunkiem, że Sasuke będzie bezpieczny, na co Sarutobi niechętnie się zgodził po wyjaśnieniu, iż młodszy chłopiec zawsze trzymany był w ciemności z powodu jego bliskiego związku z naczyniem Kyuubiego.

       Wiedział, że Sasuke go znienawidzi. Ale wiedział też, że Sakura się nim zajmie i to mu wystarczyło.

       Wpatrywał się w koi, które z wdziękiem pływały w stawie i wchłaniał spokój, który je otaczał. To było ich miejsce, miejsce, w którym się poznali, miejsce, w którym zapytał, czy mógłby o nią zabiegać i miejsce, w którym się zgodziła. Jednak teraz, było to dla niego miejsce, w którym wszystko miało się skończyć.

         Nie chciał pociągnąć jej ze sobą w dół.

        Była za dobra. Za dobra dla niego i dla jego klanu. Skażą ją i zrujnują. Zasługiwała na coś lepszego niż bycie znaną tylko z tego, iż była kochanką seryjnego mordercy.

       Zwrócił się do medyczki, którą mógł opisać jako jedyną kobietę, którą pokochał, co sprawiło, że było to dla niego jeszcze bardziej bolesne.

         Poczuł, jak jego serce się zaciska.

         - Sakura – powiedział jej imię prawdopodobnie po raz ostatni. – Skończmy to.

      Dziewczyna odwróciła się do niego i patrzyła, a jej zielone oczy sprawiały, że otaczające je liście wyglądały na szare. Minęła zaledwie minuta, ale Itachi miał wrażenie, że zajęło to wieczność, kiedy powiedziała „Okej”.

    Jego gardło ścisnęło się na jej odpowiedź. Pomimo tego, że wypełnił swoje postanowienie, ból spowodowany jej łatwą akceptacją rozstania był nie do zniesienia W pełni zaakceptował fakt, że oboje będą zranieni, ale dlaczego miał wrażenie, że tylko on się łamał?

         Sakura nie wyglądała na zbolałą, a jedynie na zmęczoną i zrezygnowaną.

    Spodziewał się pytań. Czemu? Łatwo by sobie z nimi poradził. Przygotował już odpowiedź, że musi skupić się na swoich obowiązkach.

         Spodziewał się łez i złości. Pokazałoby to otaczającym ich ludziom, że złamał jej serce i nie miała nic wspólnego z przestępstwem, które zamierzał popełnić.

       Itachi obserwował, jak Sakura podnosi rękę do jego twarzy, jej palce delikatnie muskają jego policzek. Jej dotyk wydawał się… kumulacją wszelkich dobrych emocji. Jak słońce po burzy, jak ciepłe łóżko po wyczerpującym dniu.

         Prawie zaprotestował, kiedy cofnęła rękę. Surowa dyscyplina, którą zaszczepił w sobie od młodości, była jedyną rzeczą, która go przed tym powstrzymała.

         - Żegnaj – powiedziała, a smutek w jej głosie znalazł odzwierciedlenie w uśmiechu na jej ustach. Mimo to nie było łez. Był za to wdzięczny.

         Nie był pewien, czy utrzymałby swoje przekonanie, gdyby płakała. Jednak bez względu na to, jak bardzo nienawidził jej smutku, nieważne, że wolałby się zabić, niż ją zranić, musiał być silny. Musiał chronić wioskę przed wojną. Konoha musiała być na pierwszym miejscu.

       I był silny, gdy patrzył, jak kobieta, którą kocha, odwraca się od niego i zaczyna oddalać się od ławki. Odchodziła z jego życia.

        Chciał za nią pobiec. Aby ją powstrzymać, przeprosić i powiedzieć, że się mylił. Jednak Itachi tylko patrzył.

    Dziewczyna nagle się zatrzymała, a nadzieja w jego sercu nagle urosła, jednak natychmiast to powstrzymał, wiedząc, że nawet gdyby wróciła, musiałby jej odmówić i nie był pewien czy jego serce to wytrzyma.

         - Kocham Cię, Itachi.

         I odeszła.

      Gdyby została sekundę dłużej, pękłby. Błagałby ją, aby z nim została, a jego plany i duma byłyby potępione.

      Następnego dnia wyjechała na misję uzdrowienia kogoś w małej wiosce w Krainie Wody. Dowiedział się, kiedy nie było jej już dwa dni, ale powiedzieli, że wróci za tydzień, ale nie powinno go to już obchodzić. Bo choć nienawidził tego przyznać, mieli rację.

         Nie miał już do tego prawa.

~0~

      - Haruno Sakura – twardy głos starszego mężczyzny zabrzmiał w kącie ciemnego pokoju, w którym stała Sakura. Była związana, a jej chakra całkowicie stłumiona.

       Kobieta zmarszczyła brwi i odwróciła się w kierunku dźwięku. Mężczyzna był ostrożny, witając ją jedynie projekcją samego siebie. Wiedziała, że fizycznie nie jest nawet w tym samym miejscu co ona.

         - Nie zapomnij o naszej umowie, Danzo-sama.

      Zobaczyła, jak oczy projekcji przesunęły się na jej pieczęć, ledwo ukrywając swoje zainteresowanie.

         - Tak, oczywiście.

      - Jeśli cofniesz swoje słowo, spodziewaj się, że twoja zdrada będzie znana w całej wiosce – zagroziła, pomimo swojej pozycji. – Nasz kontrakt został podpisany krwią, którą wzmocniłam za pomocą fuinjutsu.

      W momencie zerwania kontraktu, zwój zostanie przyzwany w ręce Tsunade z pisemnymi zeznaniami Sakury, przypieczętowanymi krwią. Zrobiła je też dla każdego członka swojego zespołu i patriarchy Uchiha. Wiedziała, że te informacje w rękach tych ludzi będą oznaczały egzekucję Danzo.

         Nikt nie mógł powiedzieć, że nie była genialnym taktykiem.

         - Ty bezczelna… - warknął mężczyzna.

      - Nie ufam tobie i twojej obsesji na punkcie Uchiha – powiedziała z uśmiechem. – Zapewnisz, że nic im się nie stanie.

      - Zabierz ją do laboratorium – rozkazał zjadliwie mężczyzna. – Mam zamiar odkryć sekret kryjący się za tą pieczęcią na twoim czole, a potem upewnię się, że umrzesz wolno i boleśnie.

     Postarała się utrzymać łagodny wyraz twarzy. Biorąc pod uwagę to, jak bardzo ten mężczyzna uwielbiał mieć kontrolę nad innymi, wiedziała, że to jeszcze bardziej go zirytowało.

      Kiedy wyprowadzono ją z pokoju, boleśnie trzymając jej ramiona, Sakura zamknęła oczy. Danzo nie zabiłby jej, pomimo swoich gróźb. Jej umiejętności były zbyt cenne. Z wewnętrznym grymasem przyznała również, że to z pewnością nie powstrzyma go przed sprawieniem, by pobyt tutaj był wyjątkowo bolesny.

       Wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić i przypomniała sobie twarz mężczyzny, dla którego poświęciła swoją wolność.

        W sercu Uchiha Itachiego Konoha zawsze była na pierwszym miejscu.

        Dla Haruno Sakury był to Uchiha Itachi.

* status MIA - Missing In Action (pol. Zaginiony w akcji)

Lekki poślizg z mojej strony, wybaczcie XD Szczerze mówiąc, ostatnio nie mam po prostu serca do tłumaczeń. Dlatego moje wersje robocze w tym momencie, to jedno, wielkie, okrągłe zero.

To ItaSaku przetłumaczyłam z dwóch powodów: niesamowicie podoba mi się ta kanoniczność postaci pod względem miłości. No nic nie poradzę na to, że uwielbiam takie klimaty. Po drugie: jest to depresja, a Krropcia ostatnio pisała coś o tym, że za dużo się tutaj śmieje XD Więc proszę, powiedz mi, że to cię nie rozśmieszyło.