Spotkania [IbiSaku]

- Jestem tutaj, aby umówić się na badanie.

Brwi Sakury uniosły się i zacisnęła zęby. - Odciągnąłeś mnie od pacjenta, aby umówić się na badanie dla ciebie?

- Nie dla mnie, dla ciebie - powiedział Ibiki prosto, zauważając jak twarz Sakury pobladła, a jej ręce zadrżały, zanim zaczęła przeszukiwać dokumenty, aby je unieruchomić.

OPOWIADANIE NIE NALEŻY DO MNIE, JEST TO TYLKO TŁUMACZENIE ISTNIEJĄCEGO FANFICTION

Autor: TheRoseandtheDagger

Tytuł oryginału: Appointments

Link do oryginału: LINK

Podchodząc do biurka pielęgniarki, Ibiki uniósł brwi na plotkującą pielęgniarkę, która była odwrócona do niego plecami, gdy razem z jedną z sanitariuszek przerzucała kartki czasopisma. Słuchał ich bezmyślnych plotek, rzucając okiem na korytarz, widząc przepracowanych lekarzy i pielęgniarki, gdy te dwie leniuchowały. Rozejrzał się wokół, by zobaczyć, czy ktoś ma zamiar coś zrobić. W końcu obszedł stanowisko pielęgniarki i wyrwał czasopismo z jej rąk, a jego usta zacisnęły się w linię, gdy kobiety zbladły. Sanitariuszka uciekła z niespójnym bełkotem na ustach, pozostawiając pielęgniarkę twarzą w twarz z samym Ibikim.

- Mam spotkanie z Haruno.

Niski, poważny ton wstrząsnął pielęgniarką do samego rdzenia, a jej głowa podskoczyła w górę i w dół, zanim się odwróciła i prawie pobiegła korytarzem, skręcając ostro w prawo i znikając z pola widzenia. Przeszukując akta na stacji, Ibiki podniósł harmonogram pracy i znalazł w nim nazwisko Haruno, gdy usłyszał dźwięk wrzasków i protestów.

- Nie obchodzi mnie, że ma spotkanie, powiedz mu, żeby wrócił później.

- Ale Sakura-san, to Ibiki Morino, nie mogę!

- To proste, otwórz usta i wypowiedz słowa... Cholera, daj mi gazę. Czy przestaniesz się rzucać, idioto, zaraz zerwiesz szwy!

- Ale Sakura-san!

- Kami, uratuj mnie... Dobrze! To koniec. A ty nigdzie się nie wybierasz. Zabandażuj to.

Zapamiętując harmonogram, Ibiki umieścił go z powrotem w aktach i oparł się o stanowisko pielęgniarki w samą porę, by zobaczyć, jak Haruno Sakura opuszcza pokój, do którego weszła pielęgniarka. Szybko zdjęła rękawiczki i odłożyła je do żółtego kosza za drzwiami, a tuż po nich plastikowy fartuch. Rozciągnęła się, rękami czochrając włosy i zmuszając się do uwagi. Ibiki obserwował zmęczony krok różowowłosej kobiety, która szła w jego stronę i z grymasem dostrzegł krew i inne płyny na jej ubraniach oraz czarne okręgi wokół oczu.

Gdy do niego dotarła, Ibiki wstał na pełną wysokość i uciął, gdy zaczęła mówić.

- Porozmawiajmy o tym na osobności.

Z piorunującym spojrzeniem przeszła obok pokrytego bliznami mężczyzny, wypluwając: - W porządku! Moje biuro!

Pozwoliła mu za sobą podążyć. Potarła twarz i beztrosko uderzyła drzwiami o ścianę, kiedy weszła do swojego biura i z westchnięciem opadła na wygodne krzesło. Z grymasem obejrzała akta przed nią i prośby, które znalazły się w jej skrzynce odbiorczej, w porównaniu do nieistniejącej skrzynki nadawczej, zanim uniosła wzrok na Ibikiego, kiedy ten zamknął za sobą drzwi i stanął przed jej biurkiem.

- Jestem tutaj, aby umówić się na badanie.

Brwi Sakury uniosły się i zacisnęła zęby. - Odciągnąłeś mnie od pacjenta, aby umówić się na badanie dla ciebie?

- Nie dla mnie, dla ciebie - powiedział Ibiki prosto, zauważając jak twarz Sakury pobladła, a jej ręce zadrżały, zanim zaczęła przeszukiwać dokumenty, aby je unieruchomić.

- Nie potrzebuję badania, a ty nawet nie jesteś medykiem. - Sakura upuściła akta i odepchnęła się od biurka. Wstała i podeszła do okna naprzeciwko Ibikiego. Widziała jego odbicie w szklanej tafli. Patrzyła, jak opiera się o jej biurko i przegląda etykiety jej akt. Przełknęła ślinę i nic nie powiedziała, wpół obserwując jego odbicie, a wpół wpatrując się w słoneczny dzień, kiedy się odezwał.

- Wiem lepiej niż ktokolwiek, gdzie szukać dowodów tortur i identyfikować je, prawdopodobnie nawet lepiej niż ty dzięki swojej chakrze.

- Nie potrzebuję badania.

Ibiki przyjrzał się plecom różowowłosej kobiety, zobaczył lekkie drżenie i sztywny sposób, w jaki trzymała plecy. Złość w jej głosie sprawiła, że najeżył się. Nikt tak do niego nie mówił, a jednak zaintrygowało go to, zwłaszcza po tym, co się jej stało.

- Mieli cię przez ponad tydzień, raporty mówią, że wyleczyłaś się jak najlepiej umiałaś, ale nigdy nie zbadałaś się w szpitalu po swoim powrocie.

Nie słysząc odpowiedzi Ibiki wstał i podszedł do Sakury, zatrzymując się, gdy znalazł się zaledwie trzydzieści centymetrów od jej pleców. Jej oczy były skierowane na zewnątrz, skupiała się na wszystkim oprócz jego słów, ale Ibiki przez całe swoje życie znał ton, którego potrzebował. Wiedział, jak pokonać koncentrację osoby i sprawić, by usłyszała co ma do powiedzenia.

- Hokage jest pewna twoich umiejętności i chce, abyś została w pełni sprawdzona, żeby mieć chociaż dane na wypadek, gdyby w przyszłości były jakieś problemy. Mogło to być sprawdzone tygodnie temu, ale ciągle zmieniasz harmonogram i omijasz spotkania.

- Poproszę Shizune, żeby to zrobiła, albo Ino.

- Użyłaś już tych wymówek - stwierdził Ibiki. Jego głos obniżył się, kiedy powiedział jej to, co sama już wiedziała. - Yamanaka jest na misji, a Shizune zajęta zarówno obowiązkami medyka, jak i asystowaniem Hokage, a Hokage jest zajęta negocjacjami. To musi zostać zrobione Haruno i nie mam czasu do stracenia.

Sakura odwróciła się do niego i spojrzała w jego czarne oczy. Jej policzki były zapadnięte, co sprawiło, że Ibiki zastanawiał się, czy je wystarczająco dużo, aby nakarmić tym ptaka. - Uzdrowiłam się i nic mi nie jest. Nie potrzebuję badania.

- Medyczną chakrę można regulować przez ciało, aby je leczyć, ale tylko od siedemdziesięciu do osiemdziesięciu procent, gdy medyk leczy się sam. Nie masz wyboru.

Głos Ibikiego stwardniał, gdy zobaczył niezdecydowanie na twarzy Sakury. Kiedy zauważył zaciśnięcie jej pięści, szybko dodał: - Jeśli nie zastosujesz się do tej zasady, zostaniesz usunięta nie tylko z listy misji, ale również ze szpitala. Nie zostanie nic, co zajmie ci czas i odpędzi koszmary.

Jej ramiona opadły w porażce. Brała podwójne i potrójne zmiany przez kilka ostatnich tygodni, robiąc drzemki przy swoim burku, śpiąc minimalną ilość potrzebną do funkcjonowania. Bez pracy będzie musiała zmierzyć się z koszmarami, o których mówił. Musiała pracować.

Ibiki spojrzał na kobietę przed sobą, czując do niej niezwykłe współczucie, gdy skinęła głową.

- Za dwa dni, w południe, przynieś ze sobą prześwietlenie i badania krwi do kwatery Tortur i Przesłuchań.

- Czy nie możemy zrobić tego tutaj? - zapytała z nadzieją Sakura.

Ibiki poczuł ten dziwny napływ współczucia, wiedząc że szpital jest jej strefą komfortu i poczuje się tu bezpieczniej, ale jeśli będzie jej nieswojo, on prawdopodobnie dowie się więcej i będzie mniejsza szansa na zakłócenia. - Nie. Nawet jeśli potrzebujesz prywatności, uciekniesz przy pierwszej okazji, gdy ktoś przyjdzie po pomoc. - Ibiki uśmiechnął się, gdy jej usta wykrzywiły się, wiedział że trafił w punkt, a jego czarne oczy zalśniły, gdy kontynuował. - Nikt nie będzie nam przeszkadzał w moim biurze i uda nam się to załatwić.

Sakura skinęła głową z niesmakiem, a jej szmaragdowe oczy uniosły się, by spojrzeć na Ibikiego. Była zszokowana tym, jak blisko niej stał. Odsunęła się i oparła o parapet okna, spoglądając na duże czarne buty bojowe w pobliżu jej własnych sandałów. - Dobrze więc.

Ibiki uniósł brew na jej łatwą zgodę. Wyciągnął rękę i podniósł jej podbródek, by na nią spojrzeć, ignorując jej gwałtowny wdech. Pozwolił jej oderwać jego rękę i jej oczy płonęły, gdy odsunęła się od niego

- Jeśli się nie pojawisz, znajdę cię i przeniosę na ramieniu przez Konohę do mojego biura i pozwolę ci wyjaśnić wszystkim, co się dzieje.

Sakura zacisnęła pięści na ten krępujący pomysł i splunęła. - W porządku!

Skinąwszy głową, Ibiki odwrócił się i otworzył drzwi. Zatrzymał się, zanim wyszedł, by wyciągnąć zwój z wnętrza kurtki. Rzucił go na biurko i zaczął walczyć z rozbawieniem, gdy Sakura warknęła i we frustracji wyrzuciła ręce w górę, gdy pliki zsunęły się z biurka na ziemię.

- Dzięki temu możesz być pewna, że to oficjalne.

Wychodząc zatrzasnął drzwi, drewno zatrzęsło się i głośny trzask wypełnił powietrze - coś uderzyło w drzwi, kiedy je zamykał. Z uśmieszkiem Ibiki potrząsnął głową i przeszedł korytarzem, ignorując nerwowe spojrzenia, jakie otrzymywał, gdy mijał pielęgniarki i sanitariuszy.

W swoim biurze Sakura spojrzała na wgłębienie w drzwiach, zerknęła na zepsutą lampę na podłodze. Z warknięciem rozwinęła zwój i przeczytała rozkaz Tsunade, by poddała się badaniu fizycznemu z Morino Ibikim, w przeciwnym razie zostanie zdjęta ze wszystkich zmian, dopóki tego nie zrobi. Na dole bazgrołów Shishou była notatka - Sama to na siebie sprowadziłaś, Sakura.

W środę Sakura siedziała na ścianie kilka metrów od Sztabu Tortur i Przesłuchań, zastanawiając się, czy rzeczywiście wejść do budynku. Kopiąc nogami patrzyła, jak Shinobi wchodzili i wychodzili. Zastanawiała się leniwie, którym wejściem przyprowadzono podejrzanych, bo najwyraźniej to nie było to wejście przed nią. Z publicznego wejścia korzystało wielu, duże biurko obsadzone było przez ANBU, który powstrzymywał każdego, kto wszedł, kwestionując ich zamiary. Z westchnieniem i sfrustrowanym jękiem Sakura spojrzała na słońce, pocierając szyję. Było południe.

Sakura zaczęła liczyć okna w budynku przed nią, a potem przechodzących ludzi, kopała nogami bez celu, trzymając w rękach teczki, o które poprosił Ibiki. Ich krawędzie były lekko zmięte i załamane. Duży cień padł na Sakurę, która spojrzała na przeraźliwą postać zirytowanego i krzywiącego się Ibikiego, który stał z rękami splecionymi na piersi, gdy na nią patrzył.

- Cześć.

Ibiki uniósł brew na cicho wypowiedziane słowo, widząc zmięte akta i sposób, w jaki Sakura patrzyła wszędzie, poza na budynek za sobą.

- Hatake przekazał ci coś więcej niż swoje techniki.

- Pracuję w szpitalu, nie nienawidzę go. - Sakura zmarszczyła brwi na Ibikiego, nieznacznie przesuwając głowę w prawo, aby powstrzymać blask słońca padający na jej oczy. Przeszedł przez nią cień zadowolenia, gdy zobaczyła, jak wielki mężczyzna zmrużył na nią oczy.

Cofając się, Ibiki pozwolił słońcu w pełni uderzyć ją w oczy i jego twarz pozostała pusta, gdy obserwował, jak jej oczy zalewają się łzami. Wyciągając dłoń, wyjął z jej rąk zmięte akta. Siedziała tam ponad pół godziny i spóźniła się dobrze dziesięć minut - piętnaście, a on zawsze spełniał swoje groźby. Ibiki ułożył teczki w jednej ręce, schylił się i szybko przerzucił Sakurę przez ramię, chrząkając na to, jak była lekka, chociaż jej pięści zadały ciosy, gdy zaczęła uderzać go w plecy.

- Puść mnie! Hej, połóż mnie!

Sakura krzyknęła, całkowicie upokorzona, gdy Ibiki po prostu przygwoździł jej nogi, żeby nie mogła go kopnąć i zaczął wracać do siedziby Tortur i Przesłuchań, obserwując zarówno shinobi, jak i cywili patrzących z rozbawieniem i zmartwieniem. Uderzając go w plecy pięściami Sakura przeklęła jej wyczerpanie i brak czakry. Nagle Ibiki rozluźnił uścisk i fala zawrotów głowy uderzyła Sakurę, gdy z uśmiechem pozwolił jej zsunąć się do tyłu.

- Ach, nie upuść mnie! - warknęła Sakura szarpiąc nogami, by z radością kopnąć Ibikiego w brzuch. Chwyciła garść jego kurtki, żeby się wyprostować, przygotowując się, by spojrzeć przez ramię na wściekłego ANBU.

- Przestań się wiercić.

Sakura natychmiast znieruchomiała, a gniew i ton jego głosu przeszyły ją, gdy nagle uświadomiła sobie, że jest na łasce najbardziej przerażającego mężczyzny w Konoha. Tak szybko, jak się uspokoiła, wrócił gniew, głowa pulsowała falą zawrotów, gdy zaczęłq przez zaciśnięte zęby. - Nie wierciłabym się, gdybyś prawie mnie nie upuścił.

Kiedy weszli do budynku Sakura westchnęła, widząc spojrzenia rzucane na jej formę przewieszoną przez ramię Ibikiego, choć nikt nie powiedział ani słowa, ani nawet nie powstrzymał ich, aby dowiedzieć się, co się dzieje. Szpiegując charakterystyczny wygląd włosów Shikamaru i Nejiego, Sakura skrzyżowała ramiona najlepiej, jak potrafiła przeciw plecom Ibikiego, mamrocząc: - Zdrajcy.

Wchodząc do pokoju, Sakura była zaskoczona dużym biurem w porównaniu z pokojem tortur, który sobie wyobrażała. Czekała, aż Ibiki ją odłoży, co stało się, gdy zamknął drzwi. Gdy stanęła na nogi, Sakura potarła brzuch, zwężając oczy na wysokiego mężczyznę, gdy ten otworzył jej teczkę.

- Czy to naprawdę było potrzebne?

Nawet na nią nie patrząc, Ibiki podniósł prześwietlenie do światła. - Zostałaś ostrzeżona.

- Co do diabła ludzie pomyślą...

- Nie obchodzi mnie to. - Ibiki patrzył na nią, czekając aż się zamknie. Miała na twarzy ponury wyraz, który sprawił, że Ibiki chciał przewrócić oczami. Była prawie tak zła jak on. Skinął głową na kanapę obok drzwi i nakazał: - Usiądź.

Z łaską usiadła i zdziwiła się, jak wygodna była kanapa w porównaniu z tym, jak wyglądała. Usiadła, rozglądając się po biurze i widząc rzadki funkcjonalny sprzęt oraz półki z książkami i teczkami. Pozwalając umysłowi wędrować, obserwowała Ibikiego, gdy patrzył na jedno zdjęcie rentgenowskie, a potem kolejne i zatrzymał się, by coś zapisać.

Wiedziała, co pisze i co widział. Trzy złamane żebra i dwa kolejne pęknięte, złamanie kości łokciowej, pęknięcie piszczeli. Wszystko zostało wyleczone, ale wciąż było widoczne na zdjęciach rentgenowskich. Nie była pewna, czy uda mu się zidentyfikować jej ramię, ale to nieważne, bo również zostało uzdrowione. Kiedy odłożył prześwietlenia i sięgnął po jej badanie krwi, wstrzymała oddech.

Ibiki podniósł głowę, kiedy usłyszał zmianę w oddechu Sakury, zobaczył jej bladą twarz i szerokie oczy, gdy patrzyła na badanie w jego rękach. Ibiki zeskanował stronę i od razu zauważył, co nią tak wyraźnie wstrząsnęło. Stojąc za biurkiem, ponownie przeczytał teczkę, a jego głos zabrzmiał szorstko.

- Poziom hormonów ciążowych… jak dawno?

Sakura przełknęła ślinę. Tak ciężko pracowała, by zapomnieć o tym, co się stało, by zapomnieć o własnej słabości, o której nawet nie zdawała sobie sprawy, dopóki nie spojrzała na kalendarz i nie policzyła dni. Dziesięć dni opóźnienia i pięć dni później była wolna. Poczuła ulgę i smutek, ale to co się stało, stało się i potajemnie czuła, że tak było najlepiej. Przeszukała jego twarz, gdy spojrzał na nią w poszukiwaniu odpowiedzi, bez litości, bez zrozumienia, bez współczucia, a to z jakiegoś powodu ją zrelaksowało. - Poroniłam osiem dni temu.

Ibiki po prostu skinął głową, notując to i zapisując bez słów kondolencyjnych, a Sakura rozluźniła się na kanapie.

- Uzdrowiłaś się po ataku.

- Miałam trochę poszarpaną pochwę, ale ją wyleczyłam.

- Umów się na spotkanie - Ibiki rozkazał jej, pozostawiając GYNO. Odłożył jej teczkę na biurko i podszedł do kanapy. Pociągnął za sobą krzesło, gestykulując, gdy zaczął zdejmować rękawiczki. - Rozbierz się do bielizny.

Trzymał jej spojrzenie, czekając, aż zaprotestuje, ale był mile zaskoczony, gdy wstała i cicho zdjęła sandały, spódnicę, szorty i top, zostając w sportowym staniku i majtkach. Nakłaniając ją do podparcia się o krzesło, zaczął od dołu i szedł do góry, sprawdzając ruchliwość jej stawów. Były one jednym z pierwszych celów przesłuchań - jeśli podejrzany nie mógł się poruszyć, nie mógł też uciec. Prawa stopa, a następnie lewa, silne palce wcierały się w jej stawy i mięśnie. Pracując nad łydkami, zatrzymał się i przesunął palcami po obszarze złamania, wywierając większy nacisk na jej kość.

- Czy to boli?

- Nie. - Sakura patrzyła, jak Ibiki sięga do kieszeni skórzanego płaszcza i wyciąga metalowy widelec używany do testowania nerwów. Uderzył nim o swojego buta, wibrujące dzwonienie było wyraźne, więc przycisnął je do miejsca zranienia.

- To?

- Nie.

Sakura była przyzwyczajona do odsuwania na bok swoich osobistych odczuć. Widziała wszystkie typy ciała i trzymała buzię na kłódkę, gdy paskudnie komentowano anatomię pacjentów, zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Ale kiedy długie, mocne palce Ibikiego zagłębiały się w jej mięśnie i mknęły po jej skórze, zrozumiała, że to zupełnie inna historia.

- Miałaś tu trochę siniaków.

- Huh?

Ibiki spojrzał na Sakurę i pogładził dłonią po jej udzie, przechodząc od jej majtek do kolana, przesuwając palcami w górę i w dół. - Ciągnęli cię po kamieniach, rozdarli skórę i spowodowali paskudne siniaki, prawda?

Sakura otworzyła lekko usta ze zdumieniem i spojrzała w dół, walcząc z rosnącym upałem, gdy Ibiki ułożył obie dłonie na jej udzie i pocierał go przez chwilę kojąco. - Tak, skąd wiedziałeś?

- Tajemnica służbowa. Masz szczęście, że nie masz blizn...

- Użyłam mojej czakry, aby przyspieszyć odnowę skóry - przyznała Sakura. Ibiki wstał, a jego czarne oczy wbiły się w nią, kiedy położył ręce na jej talii, przesuwając je w górę i w dół, masując jej ciało i przyciągając ją bliżej siebie, aby sprawdzić żebra. Nie mogąc się powstrzymać, Sakura jęknęła, gdy jego dłonie dotykały jej ciała. Jej twarz natychmiast zabarwiła się na czerwono, a oczy skierowały się na twarz Ibikiego.

- Ja… Przepraszam, ja...

- W porządku - powiedział Ibiki delikatnie, a jego oczy płonęły, gdy napotkały jej oczy. Jego ciepła dłoń była nieco łagodniejsza, gdy sprawdzał mięśnie. Przyłapał Sakurę, jak przygryzała dolną wargę. Cofnął się i odciągnął ją od kanapy, po czym stanął za nią i sprawdził obrażenia na plecach.

- Twój bok jest w porządku, ale najwyraźniej nie mogłaś sięgnąć do pleców, skóra nie jest tu tak dobrze wygojona, jak bok i udo. Tutaj i tutaj zostałaś poparzona.

Ibiki położył dłonie w miejscach, o których mówił,l. Jej skóra goiła się lepiej niż w przypadku zwykłego shinobi, ale nadal miała lekki plastikowy połysk i była napięta.

- Musisz się upewnić, że się rozciąga.

Medyczni ninja musieli unikać i biorąc pod uwagę członków drużyny Sakury oraz misje, w których brali udział, posiadanie obszaru skóry na plecach, który bolał lub przez który nawet czuła się niekomfortowo, kiedy się poruszała - nie było dobrze.

Sakura kiwnęła głową w zgodzie i skupiła się na aspekcie medycznym, ignorując przyjemne uczucie dłoni Ibikiego, które podążały po jej kręgosłupie. Kciuki wyczuwały każdy z jej kręgów i naciskały na jej łopatki.

- Twoje ramię zostało zwichnięte.

Sakura była całkowicie skoncentrowana na tym, by nie jęczeć, gdy Ibiki potarł i przesunął dłonie po mięśniach jej ramienia. Podniósł je i poruszył nim, aby zobaczyć, jak sobie poradzi, po czym z pomrukiem upuścił je i podszedł do niej od przodu. Sakura przełknęła ślinę, gdy przybliżył jej twarz do siebie, a jego ciało było tak blisko, że poczuła skórę płaszcza na jej skórze. Czarne oczy przeszukiwały jej oczy, dopóki Sakura nie była zmuszona odwrócić wzroku. Jej skóra zaczęła się nagrzewać, a oddech przyspieszył. Gdy odwróciła spojrzenie, ominęła zakrzywienie się warg Ibikiego. Przesuwając palcami po jej kości policzkowej i szczęce, Ibiki parsknął.

- Jeszcze jedno uderzenie, a twoja szczęka byłaby zwichnięta, a policzek musiałby być zrekonstruowany.

- Jak do diabła? Musisz mi powiedzieć, jak to robisz - zażądała Sakura, a jej dłonie wylądowały na biodrach. Nie zdała sobie sprawy, że wysunęła przy tym klatkę piersiową prosto w pole widzenia Ibikiego.

Ibiki chrząknął, odrywając oczy od piersi Sakury. Wyciągnął rękę, by poczuć jej obojczyk i mostek. Jego mięśnie zesztywniały, gdy jej piersi unosiły się i opadały wraz z jego dotykiem. Gruczoły w piersi i tkanki były wrażliwe, więc przez to niektórzy uwielbiali je podczas przesłuchań. W niektórych przypadkach widział tak okaleczone całe piersi, że jedynym wyborem było usunięcie ich, a w przypadku okaleczenia pochwy stosunek seksualny lub poród nigdy więcej nie były możliwe. Sakura miała szczęście.

- Zdejmij stanik; muszę sprawdzić sutki i gruczoły.

- Poważnie? Czuję się dobrze, moje piersi są w porządku, nie musisz ich sprawdzać. - Sakura zaprotestowała z twarzą płonącą na myśl, że Ibiki dotknie jej piersi. Już sprawił, że jęczała, gdy dotknął jej pleców i boków. Kami wie tylko, co ona zrobi, jeśli dotknie jej piersi.

Ibiki przesunął krzesło i usiadł na nim tuż przed Sakurą, na wysokości jej piersi.

- Jest tylko jedna GYNO, która zajmuje się kontrolami kunoichi, szczególnie po torturach, ona wie, na co zwrócić uwagę, więc i tak do niej pójdziesz. Sprawdziłem twoje akta. Fakt, że doszło do poronienia po zgwałceniu pokazuje, że nie ma żadnych przeszkód, w przeciwnym razie byłabyś w szpitalu w bólu, najprawdopodobniej po usunięciu macicy.

Sakurze zaschło w ustach. Widziała obiekty, które powodowały takie uszkodzenia - małe metalowe kulki, które wkładano do macicy przez pochwę i szyjkę macicy, same w sobie bolesne, ale z czasem albo z rozkazu kolce wyskakiwały z metalowej kulki, rozrywając macicę. Również senbony wkładano do miękkiej tkanki pochwy, co uniemożliwiało później współżycie. Poronienie było bolesne, ale gdyby cokolwiek było nie tak, byłoby setki razy gorzej. Ibiki kontynuował, wyciagając Sakurę z myśli.

- Piersi mogą powodować ból w całym ciele i na plecach, należy je sprawdzić pod kątem igieł, szpilek lub…

Ibiki odskoczył gwałtownie, gdy Sakura sięgnęła w dół i pociągnęła sportowy stanik w górę, a potem przez głowę, a jej piersi podskoczyły na jego oczach. Sakura poczuła dreszcz przeszywający jej ciało, Morino Ibiki zaniemówił, a jego oczy tliły się, gdy spoczęły na jej piersiach. Z pewnością nie była to jego zwykła reakcja, był dobrze zorientowany w kobiecej anatomii i był w stanie odwrócić się lub nie ulec wpływowi najpiękniejszych i najpotężniejszych kobiet w pięciu krajach, które chciały być z nim ze względu na jego reputację i jego moc. Ale teraz Ibiki siedział przed różowowłosym medykiem, któremu Hokage kazał zrobić badanie z powodu jej uporu i teraz znalazł się zahipnotyzowany. Potrzeba było jego żelaznej woli, by zachować profesjonalizm, gdy przesuwał dłońmi po jej ciele. Ponownie zacierając ręce, przebiegł oczami po kremowych kulach w poszukiwaniu nienaturalnych śladów lub miejsc wstrzyknięć.

- Podnieś ręce.

Podnosząc ręce nad głowę i trzymając nadgarstki, Sakura obserwowała opaloną i pokrytą bliznami twarz Ibikiego. Jego oczy płonęły, ale twarz pozostała niewzruszona. Ciepło z jego dłoni, gdy dotykał jej piersi paliło ją, gdy mocno obejmował jej prawą pierś i masował tkankę, szukając grudek. Sakura wstrzymała oddech i zamknęła oczy, gdy sięgnął po lewą pierś i poddał ją temu samemu zabiegowi, ręce opadły, zanim wróciły i okrążyły aureolę jej sutków. Otworzyła szeroko oczy, spojrzała na Ibikiego i przełknęła głośno ślinę, gdy dostrzegła jego wzrok.

- Jedno z ulubionych miejsc znajduje się tuż pod aureolą i w samym sutku.

Po tym spłaszczał jej sutki kciukiem, aby mogły wyskoczyć, a następnie lekko je uszczypnął, po czym wykręcił, wydobywając erotyczne westchnienie z Sakury, która zadrżała i zakołysała się.

Ibiki zerwał się na równe nogi i odsunął krzesło. Podszedł do biurka, po czym podniósł teczkę Sakury i w końcu odzyskał kontrolę. Czuł dotyk jej skóry na dłoniach, ciężar jej piersi w rękach i jej sutki między palcami. Jego spodnie stały się ciasne wokół pachwiny, gdy zapisywał swoje ustalenia, ale zignorował to. Był świadomy różowowłosej kobiety siedzącej na kanapie i sięgającej po jej sportowy stanik i ubrania.

- Zostaw je.

Choć na jego twarzy nie było żadnych śladów, nie był pewien, kto był bardziej zaskoczony na jego słowa.

- Trzeba się zająć twoimi plecami i ramionami. Wątpię, że sama to zrobisz albo że ktoś ci to zrobi. Nie potrzebuję, żeby Hokage znów marnował mój czas. Połóż się na brzuchu.

To było samolubne i słabe, Ibiki powinien był ponownie założyć rękawiczki, ale zamiast tego szperał w szufladach biurka, dopóki nie znalazł balsamu na oparzenia, który również zadziałałby na ramię. Wracając na kanapę zadrwił, gdy spojrzał na tył kolan i ud Sakury, na jej pośladki, które odłożył na bok, zanim dotarł do jej pleców i ramion, i usiadł opierając biodro na jej talii. Ibiki chwycił balsam i wtarł go w dłonie, po czym zaczął wcierać w jej plecy. Zwrócił szczególną uwagę na oparzenia i skórę, która nie była tak wygojona jak jej bok i noga. Wykonywał okrężne ruchy, aby równomiernie go rozprowadzić przed osiągnięciem jej ramienia, gdzie zaczął pracować nad stawem. Czując, jak drży pod jego rękami, Ibiki wydał cichy pomruk.

- Jęcz tyle, ile chcesz, Sakura.

Jedyną obroną Sakury było to, że była wyczerpana i tak często, jak dawała masaże pacjentom i przyjaciołom, nie pamiętała, kiedy ostatni raz sama była masowana. Kiedy dłonie Ibikiego dotknęły jej pleców, napięła się, ale kiedy pracowały nad jej skórą i mięśniami, pozostawiły ślad mrowienia. Zadowolenie i wręcz przyjemność sprawiły, że przygryzła wargę. Kiedy dłonie Ibikiego zaczęły opierać się na jej ramionach, długie ciepłe palce wbijały się w mięsień, zadrżała i zacisnęła pięści, a kiedy przemówił, jego głos był niski i szorstki, więc odpuściła. Długi, pełen przyjemności jęk wydobył się z jej warg, gdy jego palec rozluźnił napięty mięsień i uderzył węzły w jej ramionach.

Jęk Sakury przeszedł prosto w pachwinę Ibikiego. Mężczyzna zmusił się, by odsunąć się od jej ciała, gdy jego ręce wspięły się na ramiona Sakury i masowały tam mięśnie, po czym skończyły, pocierając je wzdłuż jej pleców.

Wstając, złapał serwetkę, która pozostała z lunchu, wytarł ręce i założył rękawiczki. Siedząc za biurkiem, nie spuszczał wzroku z akt, gdy pisał kilka ostatnich potrzebnych informacji. Szelest odzieży testował go, aż w końcu usłyszał trzask klamr i kroki. Podniósł głowę i spojrzał na Sakurę, patrząc w senne oczy i po raz pierwszy od tygodni zrelaksowaną postawę.

- Idź do domu. Wyśpij się. Muszę zgłosić się do Hokage i przekazać jej twoją teczkę.

Sakura przygryzła wargę, Ibiki powrócił do swoich notatek, zachowując się tak, jakby jej nie było, podczas gdy przesuwała się z nogi na nogę, zanim zdecydowała się skorzystać z jego rady. Rzeczywiście była zmęczona. - Um, racja. Dzięki.

Skinął głową i czekał, aż drzwi się zamkną, po czym usiadł z palcami zasznurowanymi pod brodą i głęboko pogrążył się myślach.

Sakura siedziała w swoim biurze bardziej zrelaksowana i spokojna niż w ciągu tygodni, a nawet tygodni przed torturami. Spała do samego rana i wtedy zjadła płatki, tosty i sok, podwoiła swoje normalne śniadanie. Ze śmiechem przejrzała teczkę i z radością zamknęła ją. Wychodząc z biura, schowała ją bezpiecznie pod pachą i poinformowała stację pielęgniarek, że wróci za około godzinę. Przechodząc przez Konohę, Sakura uśmiechnęła się, nie mogąc się powstrzymać, wyobrażając sobie, jak zareaguje na jej wieści.

Wchodząc do biura Ibikiego z pukaniem Sakura uśmiechnęła się szeroko, widząc zdziwiony wyraz twarzy mężczyzny z bandaną w ręku, kiedy kończył zakrywać bliznę i wgniecioną czaszkę.

- Cześć.

- Dobrze wyglądasz, Haruno. - Ibiki odwzajemnił jej powitanie, odkładając pliki i sprawdzając, ile czasu potrzebuje na przejście do celi przesłuchań.

- Właściwie czuję się świetnie, dobrze spałam - przyznała Sakura, nieśmiało drapiąc się po głowie i nieświadomie wygładzając włosy.

Ibiki pozwolił sobie na uśmieszek, gdy złapał ten gest. - Więc co mogę dla ciebie zrobić?

- Cóż, przejrzałam raporty medyczne dla Hokage i obawiam się, że mam dużą nieprawidłowość, ponieważ obawiam się, że wszyscy ANBU muszą co 3 miesiące mieć pełne badanie lekarskie, aby zapewnić sprawność misji ze względu na ich wysoki poziom i stopień. - Widząc, jak Ibiki kiwa głową, Sakura kontynuowała, poszerzając uśmiech jeszcze bardziej. - Obawiam się, że niektórzy to zaniedbali, a jeśli nie będą przestrzegali tego harmonogramu, zostaną zwolnieni z pracy i będą musieli odbyć badanie zgodnie ze zwykłym harmonogramem szpitala.

Ibiki skrzywił się. To oznaczałoby, że jego ANBU byliby nieobecni przez miesiące. Zastanawiał się, jakich głupców nie zbadano. - Ustaw badania, Haruno, a ja upewnię się, że wszyscy przyjdą.

- Miałam nadzieję, że to powiesz - przyznała, a Ibiki spojrzał na nią podejrzliwie.

- Nie miałeś pełnego badania od ponad 8 miesięcy, jesteś pierwszy na liście. - Sakura wyciągnęła teczkę spod pachy z szerokim uśmiechem i przestała iść w stronę drzwi, nagle się odkręcając. Spojrzała na niego z uśmiechem radośnie go informując: - A kiedy mówię pełne badanie lekarskie, mam na myśli pełne badanie lekarskie.

- Sakura.

Odwróciła się ze zdumieniem na nieformalne użycie jej imienia.

- Zamknij drzwi.

Jego głos był głęboki i dowodzący, a Sakura była posłuszna, zanim zdała sobie sprawę, że właśnie jej rozkazywano. Z płonącymi oczami otworzyła usta, by mu nagadać, ale Ibiki ją odciął, gdy zapytał z błyskiem w czarnych oczach.

- Kto wykonuje badania fizyczne?

- Ach, doktor Wa…

- Ty je przeprowadzisz - przerwał jej Ibiki, a jego warga lekko się wykrzywiła, gdy obejrzał ją od góry do dołu.

- Ja? - wyjąkała i zalała ją fala irytacji. - Mam pełne obciążenie pracą, jestem całkowicie zajęta, dopóki nie zwolnię się ze zmian, a po tym zamierzam spać.

Niski, ciemny chichot wypełnił pokój.

- Sprawię, że będzie warto.

Jego ręce na jej biodrach szybko przypomniały jej poprzedni dzień, ta sama pozycja z dużo mniejszą ilością ubrań.

- W jaki sposób?

Ibiki wstał z krzesła i obszedł biurko, opierając się o nie naprzeciwko różowowłosej kobiety stojącej przed nim. Bawił się rękawiczkami, aż był pewien, że przykuły jej wzrok. - Wykonasz badanie fizyczne we własnym domu, w którym nie będzie żadnych zakłóceń, a ja dam ci kolejny masaż… masaż całego ciała.

Sakura przełknęła ślinę, gdy obrazy wypełniły jej umysł, szczególnie tych ciepłych, silnych palców i tego, co mogą zrobić z jej ciałem. Potrząsając głową, spojrzała Ibikiemu w oczy, a na jej ustach pojawił się uśmieszek pasujący do jego uśmieszku.

- Powiesz mi, jak rozpoznałeś obrażenia i przyniesiesz jedzenie - pierożki anko, umeboshi i anmitsu ładnie by pasowały.

- Trochę dużo, co otrzymam za całą tę pracę? - odparł Ibiki z uniesioną brwią, ciesząc się z przekomarzania.

Uniosła palec, by postukać w usta. Sakura jakby się nad tym zastanawiała, jej oczy migotały, a głos opadał. - W zamian dam ci masaż… z dodatkową korzyścią mojej czakry.

Ibiki pozwolił sobie na uśmiech, gdy znów poczuł w sobie to dziwne uczucie, które ona zwróciła w pełni. - Mamy umowę.

- Okej, kończę o…

- Siódmej, będę w twoim mieszkaniu za kwadrans ósma, będziesz miała dużo czasu na przygotowanie.

Sakura oblizała usta pod wpływem gorąca w jego oczach i pokiwała głową, zgadzając się. Zebrała się, nim mogła zrobić z siebie widowisko, a jej umysł biegł z prędkością sto mil na minutę. Sięgnęła, znalazła klamkę do drzwi i uśmiechnęła się do Ibikiego po raz ostatni. - Do zobaczenia.

Otworzyła drzwi i wyszła, pozostawiając Ibikiego, który wpatrywał się w drzwi, po czym wstał i pokręcił szyją. Chichot wypełnił pokój, gdy Ibiki znalazł pracę, by zająć się czymś do czasu jego własnego badania.

Ibiki jest tu raczej niekanoniczny i ma dosyć odmienny charakter, ale to chyba najlepsze IbiSaku, jakie czytałam. Następne w kolejności jest ASaku. :)